ديوان صائب

چون به درها مي روي صائب چو ارباب طلب؟
در حقيقت آشنا گر با در دل گشته اي

نيست در مغز زمين چون گردبادم ريشه اي
جز سفر در دل نمي گردد مرا انديشه اي

ابر نيسان را ز استغنا کند خون در جگر
در صدف آن را که باشد گوهر يکدانه اي

اين زمان با غير همدوشي، وگرنه پيش ازين
تيغ در يک دست و در يک دست خنجر داشتي

در کمند آه مي آمد گر آن وحشي غزال
در رکاب آه عاشق را به لب جان آمدي

مدتي در تنگناي آب و گل گشتي بس است
چند روزي هم سفر کن در فضاي بيخودي

در قفس روزي ز بيرون مي خورد مرغ قفس
غم ز بي برگي چرا در زير گردون مي خوري؟

خواب مستي از در و ديوار مي جوشد چو مي
در خرابات جهان هشيار چون خوابد کسي؟

در سرايي کز در و ديوار سيل آيد برون
بي خبر چون صورت ديوار چون خوابد کسي؟

دل چه افتاده است در اين خاکدان بندد کسي؟
در تنور سرد از بهر چه نان بندد کسي؟

در کمان چشم از هدف برداشتن صائب خطاست
به که در هنگام پيري با خدا باشد کسي

حسن يوسف در خزان از زردي آيينه است
نيست عيبي در جهان گر پاک بين باشد کسي

گر چه در سير بهشتم از گل روي کسي
دوزخي در هر بن مو دارم از خوي کسي

(رشته تابي از تعلق هست تا در گردنت
در پي عيسي عبث پا همچو سوزن مي کشي)

تا هدف را مي توان در زير بال و پر کشيد
تير را خوش نيست در بحر کمان استادگي

مي کند مژگان شرم آلود در دل رخنه بيش
در نيام اين تيغ را افزون بود برندگي

يک دم خوش را هزاران آه حسرت در قفاست
خرج بيش از دخل باشد در ديار زندگي

مرگ چون موي از خمير آسان کشد بيرون ترا
ريشه گر در سنگ داري در ديار زندگي

گرد هستي در سفر دارد ترا چون گردباد
هر کجا اين گرد بنشيند ز پا، در منزلي

محو مي کردم اگر از دل غبار جسم را
کي چنين در آب و در آيينه پيدا بودمي؟

همچو بوي گل که در آغوش گل از گل جداست
هم برون از عالمي، هم در کنار عالمي

اي ز رويت در کف هر خار نبض گلشني
هر گلي را در ته دامن چراغ روشني

در خراش سينه ها بي دست و پا افتاده ام
ورنه دستي در گشاد کار دارم ديدني

گر دل خود را به تيغ آه سازي چاک چاک
پنجه در سرپنجه آن زلف خم در خم کني

در بساط عالم هستي که بيشي در کمي است
مي زني روزي دو شش صائب که نقش کم شوي