ديوان صائب

نيست در سر در هوايان قرب نيکان را اثر
برنمي آيد به آب روشن از گل پاي سرو

خانه دل را ز نقش غير چون پرداختي
خواه در بيت الحرام و خواه در بتخانه شو

ريزش پير مغان را خواهشي در کار نيست
چون سبوي مي به دست بسته در ميخانه شو

احتياط از کف مده هر چند در راه حقي
همچو موسي بي عصا در وادي ايمن مشو

بهاري هست در هر سال مرغان گلستان را
مرا در چار موسم نوبهاري نيست غير از تو

راه چون خانه دربسته در او نتوان يافت
گر چه چون آينه بازست به عالم در تو

در آن چمن که نهال تو جلوه گر گردد
ز طوق فاخته پا در رکاب گردد سرو

چون زلف دست در کمر عيش حلقه کرد
هر کس که روز کرد شبي در کنار او

گاهي به لگد، گاه به پهلو دهي آزار
در مرگ و حيات است زمين در تعب تو

يک چند در خواب گران بردي بسر چون غافلان
چندي دگر در عاشقي افسانه شو افسانه شو

تا در حريم زلف او گستاخ گردي همچو بو
با صدزبان در خامشي چون شانه شو چون شانه شو

راز عشق پرده در از گفتگو گل مي کند
بوي گل را در گريبان چون صبا دارد نگاه؟

مي برد در پرده دل رخسار بيرنگ بهار
در لباس رنگ و بو هر چند پنهان آمده

بي توام در دل شراب ناب مي گردد گره
در زمين تشنه من آب مي گردد گره

در کمان پيوسته مي آيد مرا بر سنگ تير
در دهان حرف من دلتنگ مي گردد گره

مرغ را در بيضه بال و پر گشودن مشکل است
فکر صائب در زمين تنگ مي گردد گره

در دل من رشته آمال مي گردد گره
زلف در اين تنگنا چون خال مي گردد گره

هست هر کس را که باغ دلگشايي در نظر
در پس زانو چو اهل حال مي گردد گره

در گلستان جهان هر لاله رخساري که هست
از غم عشق تو آهي در جگر دارد گره

قرب حق در قبض بيش از بسط عارف را بود
با گهر در رشته پيوند دگر دارد گره

در نيام تنگ نتواند دو تيغ آسوده شد
برنيايي تا ز خود در خلوت ما پا منه

چاه خس پوشي است در هر گام اين وحشت سرا
بي عصا زنهار در صحراي امکان پا منه

در آن محفل که مي سوزم چو شمع از داغ ناکامي
مکرر آتش از پروانه در پروانه افتاده

ندارم يک نفس آرام در يک جا ز شوق او
سپند بي قرار من در آتشخانه افتاده

در عين وصل باخبر از حسرت من است
هر تشنه را که آب شود در گلو گره