ديوان عراقي

از خود بدرآ، در رخ خوبان نظري کن
در خان منشين چون در گلزار گشادند

مانده ام در چاه هجران، پاي در دنبال مار
دست در کام نهنگ جان ستان انداخته

آورده روي در روي با شاهدي شکر لب
در کف مي صبوحي، در سر مي شبانه

نارفته در ميانه که موجيم در ربود
وافکند در ميانه لآلي و گوهرم

ذره اي خاکيم حيران در هواي مهر تو
در سر از سودات شوري در جهان انداخته

عشاقنامه عراقي

وامقي گشته در پي عذرا
گاه در شهر و گاه در صحرا

در ترقي است کار ما در عشق
بلکه اخلاص شد ريا در عشق

ديوان فرخي سيستاني

خوي نيکوي تو بر ما در اندوه ببست
در اندوه ببست و در شادي بگشاد

در بزرگي با تواضع، در سياست باسکون
درسخا باتازه رويي، در جواني با وقار

به در او دو هفته خدمت کن
وز در او بآسمان در ياز

در مصاف دشمنان گربا کمان شورش گرفت
مرد در جوشن بلرزد پيل در بر گستوان

در آفتاب رو و در نگر بسايه خويش
در آينه نگر و روي خوب خويش ببين

ديوان فروغي بسطامي

هرگز کسي نيايد غير از تو در خيالم
تا کيست در خيالت يا چيست در کمانت

مات خط تو بودم در نشئه نباتي
خاک در تو بودم در عالم جمادي

ديوان قاآني

هر در و گوهري که فرو ريخت در زمان
شد همچو گنج قارون در خاک مضمرا

ابر و دريا در شمار قطره نايد
در کجا در پيش بذل بيشمارت

خلد تيرش آنگونه در سنگ خارا
که در جامه سوزن در اندام نشتر

در ار بر وي ببنديم کار بسته شود
به آنکه در بگشاييم تا گشايد در

ور آن نگار پري پيکرست در بگشاي
مباد آنکه بماند دراز در پس در

اي کز هواي مدح تو در حالتند و رقص
افکار در ضماير و ابکار در حجال

در هم مپسنديد تني را که وجودش
در دور ملک خوار ترست از در و درهم

تير در شستش عقابي مانده چون ماهي بشست
تيغ در دستش نهنگي کرده در عمان وطن

در سر بازار واجب در ديار ممتنع
ممکن سرگشته را در سر عجب سوداستي

تو در خور مني من در خور تو زانک
تو نادري به حسن من در سخنوري

سپر بر پشت و تيغ کينه در مشت
کمان در دست و تير فتنه در شست