ديوان صائب

نه در دست است گيرايي، نه در آغوش گنجايي
عبث پهلو تهي مي سازد آن سرو از کنار من

نشان از بي وجودي نيست در روي زمين از من
ز گمنامي چه خونها در جگر دارد نگين از من

ز عشق آهنين دل در کدامين پرده بگريزم؟
که گر در سنگ باشم چون شرارم مي کشد بيرون

مرا در پرده شرم و حيا ساقي چنان دارد
که گر در باده افتم، هوشيارم مي کشد بيرون

اگر در پرده فانوس، اگر در غنچه مي بينم
تو از شوخي سري از جيب محمل کرده اي بيرون

در و ديوار شود بال و پر وحشت من
نيست از غفلت اگر در پي تعميرم من

فکنده است ترا دربدر دهان سؤال
ببند يک در و صد در به روي خود وا کن

سر رشته شفا و مرض در کف خداست
از چاره روي دل به در چاره ساز کن

در هر دلي که نيست در او کوه درد و غم
صورت پذير نيست که پيچيد صداي من

از دل طلب آن گنج که در عالم گل نيست
در قاف چو نبود پري از شيشه طلب کن

در دامن ساحل چه بود غير خس و خار
يک چند سفر در دل درياي خطر کن

در خاک تيره ديدن نور صفا، کمال است
هر طفل مي تواند مه را در آب ديدن

در عشق پيش بيني سنگ ره وصال است
شد سيل محو در بحر از پيش پا نديدن

هر که دارد ناله اي، صائب در آن کو محرم است
بلبل خاموش را ره نيست در گلزار او

عالم از حسن ازل يک چهره آراسته است
در بهشت افتاد هر چشمي که شد حيران در او

بحر را هر چند در درگاه چوب منع نيست
هست چندين دست رد از پنجه مرجان در او

حسن عالمسوز او هر چند در صد پرده بود
سرمه شد در ديده من پرده هاي خواب ازو

کيست در روي زمين با او تواند دست کوفت؟
کآسمان با اين زبردستي بود در خاک او

سکه تا آورد در زر روي، گردانيد پشت
اي خوشا جرمي که عذري هست در دنبال او

در ميان گوش و گوهر نسبت ديرينه است
نيست جا گفتار صائب را چرا در گوش تو؟

سرو را از طوق قمري حلقه ها در گوش کرد
در چمن تا جلوه گر شد قامت رعناي تو

مي کشد در گوش سرو از طوق قمري حلقه ها
در گلستاني که گردد جلوه گر بالاي تو

مي کند در عطسه اي تسليم جان را همچو صبح
در دماغ هر سبکروحي که پيچد بوي تو

خاطر آزاده من فارغ است از انقلاب
در بهار و در خزان بر يک قرارم همچو سرو

تا به زانو پايم از گرد کدورت در گل است
گر چه دايم در کنار جويبارم همچو سرو