حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

من غلام کسي که در ره عشق
شد مسلم ورا شهنشه عشق

بود مردي در آن ميانه گواه
که ز آباي خود نبود آگاه

تو که در بند آبي و ناني
کي جهان و نهان او داني

سعي ناکرده در ره ايمان
پيشت آورده اند از ايمان خوان

نه زني در ره صواب و نه مرد
نه مخنث از آنت نبود درد

بنشستند و هر سه راي زدند
هر سه تن دست در دعاي زدند

گفت مرد فقيه رخصت هست
بسته در دست خصم عهد شکست

جان بداد و يکي سجود نکرد
بر در عار و شک قعود نکرد

اي به مردي تو در زمانه مثل
حيز مردي چنين نمود عمل

زان که خود نيست از درون سراي
در دبستان عقل بازي جاي

بندگان را اديب بيگانه ست
خواجه را خود اديب در خانه ست

که ستور است و ديو در پايه
هم فرومايه هم گرانمايه

سال و مه مانده در غم ناني
وز لباس علوم عرياني

و آن عيالان به شهر در بگذاشت
راحت خويشتن د رآن پنداشت

رازقم من تو در ميان سببي
پس چرا با فغان و با شغبي

جان بدادم دهمت نان هر دم
جان مدار از براي نان در غم

تو درازي و نيز در يازي
پس همان به که گوز کم بازي

شب و روز از پي غذاي تنت
مانده پستان ديو در دهنت

بر سر پل دل وطر چه بود
در سراي خطر بطر چه بود

گر تو در خطه هطر شب و روز
با خرد همچو طفل بازي گوز

غافل از روي جهل و از ادبير
ابلقان سوارکش در زير

آن شنيدي که حامد لفاف
در حريم حرم چو کرد طواف

ناگهي باز خورد بر وي پير
آنکه در عصر خود نداشت نظير

بعد از آن در بهشت چون رفتي
از سلامت تو بهره بگرفتي

ناشده در بهشت و دار سلام
چون سلامت بود نيافته کام

ايمن از هر نهاد زشت شوي
به سلامت چو در بهشت شوي

مر ترا هست هر دوان در پي
خويش را خير گفته عز علي

يک زمان شرع را متابع شو
پس مرفه به دشت در بغنو

اين جهان در حلي و حله نهان
گنده پيريست زشت و گنده دهان

باز چون دزد خانه در نگرد
همه کالاي دور دست برد

در درون تو خصم با تو بهم
لفظ مهتر که يجري مجري الدم

آب در گشتن است خوش چو گلاب
چو نگردد بگندد از تف و تاب

نيست در خورد مر مرا دل و جان
يارب از هر دوام تو باز رهان

گرد هزل و عبث چرا گردي
عمر خود در عبث هبا کردي

کار خود دير و زود دريابي
ليک اکنون هنوز در خوابي

زانکه گويد خرد در اين منزل
ساعتي از حمار جهل انزل

تا بوم در دو آشيانه بوم
يا به بازار يا به خانه بوم

در هوا سود نيست زان برگرد
تا ز بود تو برنيارد گرد

رهرو رهروان در اين ره اوست
زانکه فرمان پذير الله اوست

در زده آفتاب جامه به نيل
و آسمان پيل پيل گشته ز بيل

خاصه در خير عار باشد عار
از توانا تواني اندر کار

تا تو در بند آن و اين باشي
سايه پرورد و نازنين باشي

تو در اين کارگاه بي سر و بن
واندر اين لافگاه باد و سخن

نه همه ساله نوبت عيش است
مزه عيش مرگ در جيش است

کي شود مايه نشاط و سرور
هم در انگور شيره انگور

تا سمندت هنوز بر در تست
سايه اقربات بر سر تست

کودکي در سفر تو مرد شوي
رنجه ار راه گرم و سرد شوي

ليکن اين صعب تر که در منزل
با پري حمل و سستي امل

در گل ار تخم شادي اندازي
ندروي جز غم ارچه به تازي

در بن خانه آنکه هشيارست
کار جغد است و کار کفتارست