ديوان صائب

در نمي گيرد فسون در مار چون شد اژدها
مشکل از دل کينه ديرينه مي آيد برون

از شفق زد غوطه در مي صبح با موي سفيد
در کهنسالي دکان زهد و سالوسي مچين

مي گدازد نور را در چشم حسن بي نقاب
باده گلرنگ را در شيشه و ساغر ببين

گر نديدي در ضمير نقطه صد دفتر سخن
در دهان تنگ او صد بوسه را مضمر ببين

گر نديدي خال را در کنج آن لب وقت خط
يوسف بي جرم را در گوشه زندان ببين

آنچه جم در جام از اسرار نتوانست ديد
خويش را بر هم شکن در کاسه زانو ببين

اي لب لعل ترا خون يمن در آستين
هر سر موي ترا چين و ختن در آستين

گر به دست افتد شکستي، مي کنم در کار دل
من نه زانهايم که اندازم شکن در آستين

در گلستاني که ريزد خون بلبل بر زمين
در لباس لاله گردد جلوه گر گل بر زمين

نگه را دور باش شرم در بيرون در سوزد
ندارد هيچ کس رنگي ز باغ لاله رخساران

نگردانيد دل جا در تن من از گرانخوابي
چه حرف است اينکه در يکجا نمي گيرد مکان پيکان؟

به من در پره حرف سخت مي گويد ملامتگر
هما را مي کند در لقمه نادان استخوان پنهان

مرا از چين ابرو نيست پروايي که عاشق را
در اميدواري باز مي گردد ز در بستن

ز غفلت پشت بر ديوار دارد برگ کاه ما
در آن وادي که باشد کوه در کار کمر بستن

به همراهان پا در گل ناستد عمر کم فرصت
در اثناي دميدن همچو ني بايد ميان بستن

مزن چين بر جبين وقت نزول در دو غم صائب
که عيب است از کريمان در به روي ميهمان بستن

مرا از نارسايي هاي طالع در چنين فصلي
ز بي بال و پري بايد بسر در آشيان بردن

چه خونها مي توانستيم در دل کرد خوبان را
اگر مي شد ميسر عشق را در دل نهان کردن

به افسون در دل سخت توره کردن بود مشکل
وگرنه رخنه در سد سکندر مي توان کردن

بکش در زندگي مردانه جام نيستي بر سر
که باشد در بلا بودن، به از بيم بلا بودن

مجو صبر از دل ديوانه در هنگامه طفلان
که تلخي ديده دست و پا کند گم در ثمر چيدن

مکن از حرص بر خود زندگي را تلخ چون موران
بکش سر در گريبان، غوطه در بحر شکر مي زن

سواد عشق در زير نگين آسان نمي آيد
چو داغ لاله چندي کاسه در خون جگر مي زن

نديدي گر هلال منخسف با زهره در يک جا
در آن دنبال ابرو خال موزون را تماشا کن

نيابد ره به بزمش گر دل پر اضطراب من
نخواهد ماند در بيرون در بوي کباب من