ديوان صائب

بوي اين مي خرمن عقل را بر باد داد
آنچه کردي در قدح ساقي دگر در شيشه کن

گوشه گيري دردسر بسيار دارد در کمين
در محيط پر شر و شور از کنار انديشه کن

چشم اگر داري که پا در دامن منزل کشي
همرهي در قطع ره با مردم کاهل مکن

اختيار سر چو در دست تو اي سرگشته نيست
زندگي را صرف در فکر سر و سامان مکن

پيش دريا قطره را نعل سفر در آتش است
در گهر اين قطره را زين بيش زنداني مکن

همچو پيکان در تن از بي طاقتي در گردش است
از کجا تا سر برون آرد دل بي تاب من

مي خورم افسوس بر عهدي که بودم در چمن
در قفس نبود ز هجر آشيان فرياد من

صائب از بس چرخ در کارم گره افکنده است
رشته تسبيح در تاب است از زنار من

غوطه در سرچشمه آب حياتش مي دهند
هر که مي ريزد عرق چون خضر در تعمير من

چون شراب کهنه ام آسوده در مينا، ولي
مي نمايد خويش را در کاسه سر، جوش من

گردني در زير تيغ از موم دارد نرم تر
در نظر دارد همانا بزم ديگر شمع من

اشک نيسان چون صدف گوهر شود در سينه ام
وقت تخمي خوش که افتد در زمين پاک من

مي کند در سينه ام پيوسته جولان درد و داغ
هر طرف صد محمل ليلي است در هامون من

مي تپم در خون چون داغ لاله از بي طاقتي
گر بود در دامن ليلي سر مجنون من

حلقه انصاف در گوشش کشم از پيچ و تاب
هر که را حرفي بود در جوهر مجنون من

صائب از غيرت شود خون مشک در ناف غزال
هر کجا در جلوه آيد خامه مشکين من

چون لگن در زير پاي شمع مي آيد به چشم
آسمان در زير پاي همت والاي من

خاک راهم، ليک از من چرخ باشد در حساب
مي شود باريک دريا چون رسد در جوي من

آن که ننشيند کنون از ناز در پهلوي من
تکيه گاهش بود در مستي سر زانوي من

کلک من دارد در انشاي سخن دست دگر
آب صائب مي شود چون تاک مي در جوي من

بر رخ کس نيست رنگ وحدتي در انجمن
به که دارم با دل خود خلوتي در انجمن

در فروغ عشق نور عقل گرديده است محو
واي بر شمعي که در مهتاب مي آيد برون

هر که زانو ته کند چون زلف در ديوان حسن
در فنون دلبري استاد مي آيد برون

در دل من کرد حشر آرزو آن خط سبز
از زمين در نوبهاران مور مي آيد برون

مي شود در بي کسي اين چشمه رحمت روان
شيرکي ز انگشت در گهواره مي آيد برون؟