ديوان صائب

دوستان از بي دماغي خون هم را مي خورند
نيست در بزمي که ميناي شرابي در ميان

دست از دنيا و مافي ها به جز مي شسته ايم
در ميان ما و زهادست آبي در ميان

حلقه بر هر در زدن سرگشتگي مي آورد
چون کليد قفل مي بايد به يک در ساختن

در بساط سينه هر کس که باشد آه سرد
مي تواند در دل شب صبح را دريافتن

دل به زلف و وعده پا در هواي او مبند
راستي در موي آتش ديده نتوان يافتن

بر سر انصاف مي آيد فلک با ماه مصر
بيش ازين در چاه و در زندان نمي ماند سخن

آب حيوان مي شود در ديده اش آب سياه
هر که يک شب زنده دارد در شبستان سخن

طوطيان را زنگ خواهد بست در منقار حرف
خوار گردد در نظرها گر به اين آيين سخن

صورت ديوار باشد در جهان آب و گل
نيست هر کس را که در تن جان گوياي سخن

در شهواري که مي گويند، در جيب دل است
خويش را بر قلب اين گنجينه مي بايد زدن

در گلستاني که باشد چشم بلبل در کمين
پيش ما معراج بي دردي است گل بر سر زدن

گر نريزي آبروي خويش را صائب به خاک
در همين جا مي تواني غوطه در کوثر زدن

نعل ايام بهار از جوش گل در آتش است
در حريم غنچه بايد بر کمر دامان زدن

هست اگر هر گريه اي را خنده اي در چاشني
ريشه غم در دل ما زعفران خواهد شدن

مدتي در خواب بي دردي به سر بردي، بس است
اين زمان در عاشقي افسانه مي بايد شدن

چند خواهي پاي در گل بود در صحن چمن؟
اي گل کاهل شبيخوني بر آن دستار زن

جز در دل نيست اميد گشاد از هيچ در
مي توان بر سينه زد تا سنگ، بر درها مزن

با قد خم نيست لايق حلقه هر در شدن
زينهار اين حلقه را جز بر در دلها مزن

بهر مشتي خون که صائب مي شوي رزق زمين
دست در دامان قاتل در صف محشر مزن

گرد غم فرش است دايم در غم آباد وطن
در غريبي نيست مکروهي به جز ياد وطن

گر دو صد تيغ زبان باشد ترا در عرض حال
در نيام خامشي چون سوسن آزاد کن

سر چه باشد کس نبازد در ره داغ جنون؟
اين کدوي پوچ را در کار اين زنبور کن

بوي گل در غنچه سربسته ايمن از صباست
لب ببند از گفتگو، خون در دل غماز کن

آب و رنگي ده غبار آلودگان زهد را
باده در قنديل و گل در دامن سجاده کن

با پري در شيشه کردن ديو را انصاف نيست
عقل را واکن ز سر در کار عشق انديشه کن