ديوان صائب

مي دهد شرم کرم در بحر گوهر غوطه ام
چون صدف گوهر اگر در دامن سايل کنم

در دبستان جهان تا چند با موي سفيد
صرف مد عمر خود را در سيه کاري کنم

گر چه خون در پيکرم ز افسردگي پژمرده است
پنجه در سر پنجه دريا چو مرجان مي کنم

سر بر آرند از گريبان در تماشا خلق و من
مي برم سر در گريبان سير بستان مي کنم

عاقبت چون قامتم را حلقه مي سازد سپهر
به که صائب در جواني حلقه آن در شوم

از حجاب عشق کوه قاف دارم در ميان
گرچه در يک شيشه ام با آن پري پيکر به هم

گرچه در پهلوي هم چون سبحه صد دانه اند
صد بيابان در ميان دارند از دلهاي هم

بس که دارم خط نو اصلاح او را در نظر
در ميان خواب هم تصحيح قرآن مي دهم

در محيط عشق، خون نوح در جوش است و ما
چون حباب از سادگي بر موج محمل بسته ايم

حلقه بر در کوفتن ما را ندارد حاصلي
ما در منزل به روي خود ز بيرون بسته ايم

کجروي در کيش ما کفرست صائب چون خدنگ
از چه دايم در کشاکش چون کمان افتاده ايم؟

ما چو موج خوش عنان در بحر و بر افتاده ايم
نيستيم آتش ولي در خشک و تر افتاده ايم

ما چو گل با روي خندان در شهادتگاه عشق
خون خود با خونبها در کار قاتل کرده ايم

تا در الفت به روي آشنايان بسته ايم
جنت در بسته را بر خود مسلم کرده ايم

چون کنيم استادگي در دادن سر همچو گل؟
ما که خواب امن در دامان گلچين کرده ايم

صد قدم پيش است از ما خاک ره در اعتبار
گرچه در راه تو عمري جانفشاني کرده ايم

در سر بازار محشر دست ما خواهد گرفت
در مصاف آرزو دستي که بر دل مانده ايم

عقده مي افتد به کار غنچه گل از نسيم
در گلستاني که ما سر در گريبان مانده ايم

عشق را در بند جسم از پيچ و تاب افکنده ايم
خضر را در دام از موج سراب افکنده ايم

گر چه چيزي در بساطم نيست غير از درد و داغ
صبح را خون از شفق در دل کند خندانيم

در وصاليم و زهجران دست برسر مي زنيم
ما به جاي نعل وارون حلقه بر در مي زنيم

گر نباشد در ميان روي تو از يک آه گرم
آب را در ديده آيينه خاکستر کنيم

اشک در دامان و آه آتشين در زير لب
چون چراغ صبحدم بيرون ز دنيا مي رويم

که از گرداب افکند اين گره در کار دريارا
که چنداني که مي گردم در او ساحل نمي يابم

دو عالم چون سليمان بود در زير نگين من
درين ميخانه چنداني که ساغر بود در دستم