ديوان صائب

رفت در دنياي بي حاصل سراسر عمر تو
ريختي در شوره زار اين آب حيوان را تمام

چون قدح از عکس ساقي در بهشت افتاده ام
در خرابات مغان خوش سر نوشت افتاده ام

دور از انصاف است در محشر به دوزخ بردنم
من که در آتش مکرر ز انفعال افتاده ام

بس که در يک جا ز غلطاني نمي گيرد قرار
در نظر آن گوهر يکدانه را گم کرده ام

از حجاب عشق در بيرون در چون حلقه ام
با تو گر از يک گريبان برون آورده ام

خون خود را مي خورد دل در تن افسرده ام
در طلسم استخوان عاجز چو پيکان مانده ام

اين منم در دست زلف يار را پيچيده ام
در سخن آن شکرين گفتار را پيچيده ام

اشک را در پرده هاي چشم تر پيچيده ام
ساده لوحي بين که در کاغذ شرر پيچيده ام

آب حيوان من نهان در ظلمت شب ديده ام
نور بيداري همين در چشم کوکب ديده ام

لب که عقد اوست در افواه مردم سي و دو
در درون حقه اش سي ودو کوکب ديده ام

کرده است از بس که غفلت ريشه در رگهاي من
همچو مخمل در گرانخوابي سمر گرديده ام

حلقه تا بر در زنند از خويش مي آيم برون
چون شرر هر چند در زندان سنگ خاره ام

چاک در پيراهن رسوايي خود مي زند
آن که افتاده است چون سگ در قفاي خرقه ام

از حجاب عشق در بيرون در چون حلقه ام
گرچه با عکس رخش همخانه چون آيينه ام

بازشد از شش جهت بر روي من هر در که بود
تا ازين درهاي بي حاصل به يک در ساختم

نيست چون بوي گل از من تنگ جا بر هيچ کس
در گلستانم وليکن در گلستان نيستم

دخل دريا ابر را در خرج مي سازد دلير
مي کنم خالي به جرات شيشه را در پاي خم

درسواد آفرينش هيچ کس در خانه نيست
ورنه من چون مهر تابان حلقه بر هر در زدم

خاک شد در زير اوراق پر و بالم نهان
در تمناي تو از بس گرد عالم پرزدم

روي زرين را بهار بي خزان در پرده است
گرچه در ظاهر خزان بي بهار آيد به چشم

دارد از بي حاصلي در باطن خود صد گره
سرو در ظاهر اگر آزاده مي آيد به چشم

چون صدف در پرده غيب است دايم رزق من
در کنار بحر ناز ابر نيسان مي کشم

دانه در زير زمين ايمن ز تيغ برق نيست
در خطر گاهي که من چون خوشه گردن مي کشم

گوشه گيري چشم بد بسيار دارد در کمين
ميل آهي هر نفس در چشم روزن مي کشم

تيغ سيرابم دم از پاکي گوهر مي زنم
هر که را در جوهرم حرفي بود سر مي زنم! در