ديوان صائب

دور باش شرم اگر حايل نگردد در ميان
تنگ بر بلبل شود از جوش گل جا در قفس

بي پر و بالي مگر صائب به داد ما رسد
کز پر خود گاه در داميم و گاهي در قفس

در غبار خط نهان شد خال، رحمي پيش گير
دام را در خاک چون کردي به فکر دانه باش

نيست در بند زر و آهن تفاوت ،زينهار
تاميسر مي شود در قيد مهر و کين مباش

در گلستان بي پرو بالي است صائب برگ عيش
واي برمرغي که ريزد در قفس بال و پرش

عقل کامل در سر ما شور سودا مي شود
در کدوي ما شراب کهنه مي آيد به جوش

در خم سربسته مي وا مي کند بال نشاط
در تن خاکي، روان پاک مي آيد به جوش

نباشد لاله در دامان اين صحرا، که افتاده
ز برق آه من در خيمه صحرا نشين آتش

آن که در آينه بيتاب شد از طلعت خويش
آه اگر در دل عاشق نگرد صورت خويش

چو مرده اي است که خوابانده اند در کافور
کسي که در شب مهتاب مي برد خوابش

عجب که يک دل پژمرده در جهان ماند
که شد گشاده ز گل بر رخ جهان در عيش

در سينه دل به زلف تو گردد طفل شوخ
در کوچه است اگر چه بود جا به مکتبش

در ديده من رقعه اي از عالم بالاست
هر برگ خزان ديده که در فکر سفر باش

توبه در آغاز عمر از نقل و مي کردن خطاست
سعي کن تا هست فرصت در سرانجام نشاط

دل شد از طول امل محبوس در زندان جسم
گوهر ما را برآمد رشته از پا در صدف

ابر چون در پيش صرصر پاي در دامن کشد؟
مغز ما را چون کف دريا پريشان کرد عشق

چشمه نبود اين که در کوه و کمر در گريه است
سنگ خارا آب شد از سرکه ابروي خلق

نه همين در دل ما بزم سليمان چيده است
عالمي در دل هر مور جدا دارد عشق

در وصال از حسرت سرشار من دارد خبر
هرکه را در پاي گل ازدست جام افتد به خاک

در سر کوي تو پايم تا به زانو در گل است
من از دريا گذشتم بارها با پاي خشک

مي نمايد جا به اشک عندليبان در لباس
اين که شبنم را دهد در دامن خود بارگل

در خار غوطه مي زنم و خنده مي کنم
بلبل نيم که ناله کنم در رکاب گل

اي از رخت هر خار سامان بستان در بغل
هر ذره را از داغ تو خورشيد تابان در بغل

يک ره برآر از آستين دست نگارين در چمن
تا دستها پنهان کند سرو خرامان در بغل

نيست يک دل در جهان بي داغ عالمسوز عشق
هست در زير نگين عالم سليمان را تمام