ديوان صائب

چشمي که در او نور حيا پرده نشين نيست
ره در همه جا همچو مگس داشته باشد

جا در دل او دارم واز من خبرش نيست
اي کاش مرا در دل اوراه نمي بود

شوري که در دل ماست شوقي که در سرماست
از سنگ مي تواند سرچشمه ها روان کرد

در قيد تن نماند جاني که پاک گردد
کي در ختا گذارند خوني که مشک تر شد

در قطع راه هستي شمعي است پيروان را
خاري که در ره عشق از پاي من برآيد

نه روي آينه اي در نظر نه آينه رويي
چگونه طوطي بي مثل من به حرف در آيد

در روي زمين هر کس بندد به گره زر را
خوب است که چون قارون در زير زمين باشد

هر که صائب بار دوش خلق گردد چون سبو
در شکستش سنگ مي بندد کمر در کوهسار

آرزو در دل بسوزان، عود در مجمر گذار
خاک بر لب مال لب رابر لب کوثر گذر

نقد دنيا همچو گل هر روز در دست کسي است
هست چون سيماب اينجا خرده زر در گذار

نعل واروني است تبخال لب من، ورنه هست
در دل من زان بهشتي روي، کوثر در گذار

پيش دريا نعل هر موجي ازو در آتش است
در جهان آب وگل سيلاب چون گيرد قرار؟

سرو با آن تازه رويي، مي کند در ديده ام
جلوه ميناي خالي بر لب جو در خمار

بر دلم بار دو عالم نيست در مستي گران
بردماغ من گراني مي کند بو در خمار

مي کند در هر مزاجي کار ديگر چون شراب
زاهد ميخواره را سر در هوا دارد بهار

در حريم کعبه هر ناشسته رو را بار نيست
تازه در هر جام مي کن غسل احرام بهار

از در شتيهاي ره در چشمه آب آسوده است
تا نيايد پا به سنگ سر زمسکن برميار

زلف از سر در هوايي هر نفس در عالمي است
مي نمايد حسن راخط پرده داري بيشتر

هر غباري کز زمين خيزد در اين آب و هوا
سرو سيم اندام جولان مي نمايد در نظر

در پر طوطي نهان شد گر چه تنگ شکرش
همچنان دل مي برد در پرده گفتارش هنوز

هر فتنه اي که در شکن زلف جاي داشت
در گوشه هاي چشم تو بگريخته است باز

گر به ظاهر شمع در فانوس رفت از راه رحم
مي زند برآتش پروانه دامان در لباس

نيست ممکن دل شود در سينه صدچاک باز
چون تواند بال و پر واکرد عنقا در قفس ؟

نامه در رخنه ديوار نسيان مانده اي است
از غبار کاهلي بال و پر ما در قفس

روح از طول امل مانده است در زندان جسم
بر نيارد هيچ مرغي رشته از پا در قفس