ديوان صائب

به هر کس قسمت خود مي رساند چرخ مينايي
نماند در صراحي آنچه در پيمانه مي بايد

حجاب و شرم را بگذار در بيرون در صائب
که آتش طلعتان را جرأت پروانه مي بايد

دلم دارد حضوري با خيال يار در خلوت
که تا صبح قيامت در به روي يار نگشايد

در دل بر رخ هر کس که نگشودند چون زاهد
گشايش از در پوشيده محراب مي جويد

چنان گرم است عاشق در سراغ آن بهشتي رو
که از خود گرد ره در چشمه کوثر نمي شويد

کاش انديشه ما در دل او ره مي داشت
آن که پيوسته در انديشه ما مي گردد

در ته سنگ ملامت دل سودايي ما
کبک مستي است که در کوه و کمر مي گردد

مي توان يافت ز عنوان که چه در مکتوب است
پا منه بر در آن خانه که دربان دارد

در صف اهل ريا از همه کس در پيش است
چون علم هر که عصايي و ردايي دارد

در چنين فصل که نم در قدح شبنم نيست
خار ديوار ترا آب ز سر مي گذرد

هيچ کس نيست که در فکر دل خود باشد
عمر مردم همه در فکر شکم مي گذرد

با همه تار تعلق که در او پيچيده است
شمع در نيم نفس از سر جان مي گذرد

در هواداري آن زلف کم از شانه مباش
که سر خود همه را در سر اين سودا کرد

از در حق به در خلق مبر حاجت خود
شکوه از يار به اغيار نمي بايد کرد

ساده لوحي که به دنبال دوا مي گردد
کاش در يوزه درد از در دلها مي کرد

شوق هر چاک که در پرده دل مي افکند
رخنه اي بود که در گنبد مينا مي کرد

در نظر داشت تماشاي خط سبز ترا
خال روزي که در آن کنج دهان جا مي کرد

فتنه در سايه آن زلف سيه در خواب است
آه اگر باد بر آن زلف سيه تاب خورد

من همان روز ز جمعيت دل شستم دست
که صبا دست در آن طره خم در خم زد

آن که مي بست به ظاهر در صحبت بر خلق
با دو صد دست به باطن در شهرت مي زد

باش بيدار که ره در حرم کعبه نيافت
دل شب هر که بر آن حلقه در دست نزد

داغ اين است که در سينه من پهن شده است
لاله آن نيست که در دامن صحرا باشد

بي نيازي است که در يوزه کند از در خلق
هرکه را چشم ز گفتار به تحسين باشد

در دل ماست خيال تو و از ما دورست
عکس از آيينه در آيينه جدا مي باشد

نيست با دير و حرم مردم حق بين را کار
کور در جستن در، دست به ديوار کشد