ديوان صائب

زحي رو در بيابان کرد گويا محمل ليلي
که دل در سينه مجنون به جنبش چون درا آمد

نمي دانم که بود اين آتشين جولان، همين دانم
که تا پا در رکاب آورد، در خاطر فرود آمد

در و ديوار در وجد از نسيم نوبهار آمد
زمين مرده دل را خون به جوش از لاله زار آمد

سپندم، يک نواي آتشين در زير لب دارم
نيم بلبل که در هر ناله اي آواز گرداند

مکافات عمل در چشم ظالم خواب مي سوزد
از ان در خانه هاي زخم، پيکان جا بگرداند

در آغوش صدف زان قطره گوهر مي شود صائب
که در قطع ره مقصود پا از سر نمي داند

بود در پرده شب عيشها شب زنده داران را
حضور دل در آن زلف پريشان کس نمي داند

زسودا خشک شد خون در رگ من آنچنان صائب
که موج نبض من در راه عيسي سوزن افشاند

در آن دل از هلاک عشقبازان غم کجا ماند؟
گره در خاطر خورشيد از شبنم کجا ماند؟

مسلسل چون شود امواج، مي پاشد ز هم کشتي
به حال خويش دل در زلف خم در خم کجا ماند؟

به آزادي توانگر شو که در ايام بي برگي
همين سرو و صنوبر سبز در گلزار مي ماند

مرو در خون صيد لاغر من کز شکار من
همين مشت پري در چنگل شهباز مي ماند

نصيب خويش هر کس يافت در دنيا نمي ماند
گهر سيراب چون گرديد در دريا نمي ماند

دل از غش صاف چون گرديد در دنيا نمي ماند
چو خرمن پاک شد در دامن صحرا نمي ماند

زدل در سينه غير از آه غم پرور نمي ماند
که جز خاک سيه از عود در مجمر نمي ماند

چو مجنون کرد رام خود غزالان را يقينم شد
که اقبال جنون در هيچ کاري در نمي ماند

بشو دست از دل آسوده در دوران زلف او
که گر اين است چوگان، گوي در ميدان نمي ماند

عبث در پنبه داغ خويش پنهان مي کنم صائب
چراغ شوخ هرگز در ته دامان نمي ماند

جهان چون چشم سوزن مي شود در چشم کوته بين
اگر کوتاهيي در رشته آمال مي بيند

کجا صائب شود همخانه با من عشوه پردازي
که در آيينه با صد ناز در تمثال مي بيند

گر از نظاره خورشيد در چشم آب مي آيد
زروي لاله رنگش در نظر خوناب مي آيد

زقيد صد گره در يک گره مي افکند خود را
کسي کز حلقه تسبيح در زنار مي آيد

در آن محفل که ديوار و در آتش زير پا دارد
کجا خودداري از پروانه بيباک مي آيد؟

کمال اهل معني در غريبي مي شود ظاهر
که تا در بحر باشد نکهت از عنبر نمي آيد

مشو در راه امن از احتياط اي راهرو غافل
که موسي بي عصا در وادي ايمن نمي آيد