ديوان صائب

تو کز خواب گران در عين ره سنگ نشان گشتي
اگر بارافکني در دامن منزل چه خواهي شد؟

صفير جانگدازش سنگ را در ناله مي آرد
گرفتاري که معشوقش چو گل در دست و پا باشد

تواني سبز شد در حلقه آزادگان صائب
ترا چون سرو اگر در چار موسم يک قبا باشد

به مقدار تمنا داغ در دل جلوه گر باشد
به قدر خار و خس در آتش سوزان شرر باشد

منه خشت اقامت بر زمين در عالم امکان
که چون ريگ روان اجزاي عالم در سفر باشد

مشو غافل زپاس هيچ دل در عالم وحدت
که در ملک سليمان مور هم صيد حرم باشد

ندارد عاشق خورشيد در آغوش گل راحت
که شبنم خون خود را مي خورد تا در چمن باشد

کيم من تا زنم در دامن گل دست گستاخي؟
مرا اين بس که خاري زين چمن در پاي من باشد

مدار آيينه پيش لب مرا زنهار اي همدم
چرا در وقت رفتن خاطري در هم زمن باشد؟

من و همصحبتي در خلد با زاهد، معاذالله
که در هر جا گرانجاني بود زندان من باشد

اسير عشق در فردوس روز خوش نمي بيند
هميشه خون خورد صيدي که شيرش در کمين باشد

چه طرف از زندگي بندد حباب ما در آن دريا
که از هر موجه اي پا در رکاب زندگي باشد

غنيمت دان در آن کنج دهن آن خال مشکين را
که در دوران خط اين نقطه بي پرگار مي باشد

نگاه دوربين در خانه از گلزار گل چيند
مرا ديوار و در کي مانع ديدار مي باشد؟

نيايد در حيات آن کس که بيرون از تن خاکي
اگرچه هست بر روي زمين، در گور مي باشد

سفر اخلاق خوب و زشت را بي پرده مي سازد
کجي در تير پوشيده است تا در کيش مي باشد

به فکر عالم بالاست دل در خاکساريها
نظر بر ابر دارد دانه تا در خاک مي باشد

زپشت و رو نمي گردد دو تا آيينه وحدت
گهي در کعبه سالک گاه در بتخانه مي باشد

اثر آه و فغان را در دل خرم نمي باشد
نپيچد ناله در هر دل که کوه غم نمي باشد

که در دامان تمکين مي تواند پاي پيچيدن؟
در آن صحرا که از شور جنون کهسار مي رقصد

درآ در حلقه باريک بينان تا شود روشن
که خار پاي در گل بر سر ديوار مي رقصد

تعجب نيست گر زاهد زشور ما به وجد آيد
که در هنگامه مستان در و ديوار مي رقصد

زغفلت خون ترا مرده است در جسم گران، ورنه
به ذوق نيشتر خون در رگ بيمار مي رقصد

نمي دانم چه آتش در سر خورشيد مي سوزد
که چون ديوانگان در کوچه و بازار مي رقصد

گدازد آرزوي خام در دل نفس سرکش را
به قدر آنچه در سر دانش و فرهنگ مي بالد