ديوان صائب

مرا در پاي خم برمي پرستي رشک مي آيد
که از فکر تو دستي چون سبو در زير سر دارد

اگرچه نطق در هر نکته صد تنگ شکر دارد
ولي شهد خموشي در نظر شان دگر دارد

سراسر مي رود در کوچه باغ عمر جاويدان
قد رعناي او را هر که در مد نظر دارد

نمايد هر نگيني در نگين دان جوهر خود را
ترا در خانه زين هر که مي بيند جگر دارد

مجو در منتهاي عاشقي صبر و شکيب از من
که کشتي در دل دريا زلنگر دست بردارد

زحبس خواجه زر در زندگاني بر نمي آيد
مگر در محو گشتن سکه از زر دست بردارد

مشو در پرده شرم از فريب چشم او غافل
که شهباز از نظر بستن شکاري در نظر دارد

مرا در چار موسم هست گل پيش نظر صائب
اگر ده روز بلبل گلعذاري در نظر دارد

به فکر سينه دل در زلف مشکينش کجا افتد؟
که در هر حلقه اي دام تماشاي دگر دارد

من آن ياقوت سيرابم که گر رو در محيط آرام
صدف دست تهي در پيش آب گوهرم دارد

در آن صحرا که مرغ من زغفلت دانه مي چيند
زمين از تار و پود دام در بر پرنيان دارد

من و حسني که نيل چشم زخم از آسمان دارد
کند در لامکان جولان و در هر دل مکان دارد

نه در دوزخ نه در جهت دلم آسوده شد صائب
سپند من نمي دانم کجا آرامگه دارد

در اقليم قناعت نيست رسم خرمن اندوزي
گره در کارش افتد هر که اينجا دانه اي دارد

ندارد دانه اي جز خوردن دل دام صحبتها
بود در جنت در بسته هر کس خلوتي دارد

زقحط پرده پوشان ماند پنهان رازمن در دل
که يوسف را نهان در چاه بي پيراهني دارد

نماند از چشم تر در سينه صائب خرده رازم
که ابر نوبهاران دانه اي در خاک نگذارد

مده تن در گرفتن گر دل آزاده مي خواهي
که در ششدر فتد جسمي که نقش بوريا گيرد

پشيماني است در دنبال احسان خسيسان را
که مهر از ماه نور خويش در هر ماه پس گيرد

شوم در زندگي چون بار بر دلها، که در رفتن
نمي خواهم کسي آيينه ام پيش نفس گيرد

به يک پيمانه مي، انداختي در آتش تهمت
عقيقي را که مي بايست کوثر در دهان گيرد

زدلسوزان که را دارم که جا در انجمن گيرد؟
مگر جا در حريم او سپند از بهر من گيرد

بود نعلش در آتش هر که چشمي هست در راهش
زليخا نيست ممکن ره به بوي پيرهن گيرد

نيم در حالت مستي زغم ايمن که مي دانم
مرا در رهگذار سيل دايم خواب مي گيرد

که در بيرون در مانده است کامشب بوستان پيرا
به جوش لاله و گل رخنه ديوار مي گيرد؟