حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

پيش قيس آوريد زن در حال
گفت زين بيش نيست ما را مال

چون درون رفت قيس در مسجد
نز سر هزل بلکه از سرء جد

رفت و در گوشه اي به غم بنشست
بر نهاده ز شرم دست به دست

در جهان يک زيان چو سود تو نيست
هيچ حبس ابد چو بود تو نيست

بود تو چون ترا حجاب آمد
عقل تو با تو در عتاب آمد

روز و شب در فراق عقل بنال
بيش با عقل خود بدي مسگال

صوفي و عشق و در حديث هنوز
سلب و ايجاب ولايجوز و يجود

همه بدرايتان پرده رشک
غرقه از پاي تا به سر در اشک

بود پيري به بصره در زاهد
که نبود آن زمان چنو عابد

بازگو مر مرا که تا چه خورم
منش گويم که مرگ و در گذرم

بخ بخ آنکس که نفس را دارد
خوار و در پيش خويش نگذارد

گفت زاهد که اهل دنيا پاک
در طلب کردنش شدند هلاک

به زباني فصيح مي گويد
در جهان صيد خويش مي جويد

واي آن کو ز من حذر نکند
در طلب کردنم نظر نکند

تا نگردد چنانکه در فسطاط
اندکي مرغ و باز بر افراط

هست شهري بزرگ در حد روم
باز بسيار اندر آن بر و بوم

گفت زاهد که نفس دوخته اند
در من و زي ويم فروخته اند

از خورش خوي خويش باز کند
در شهوت به خود فراز کند

ساعتي نفس چون شود در خواب
من کنم يک دو رکعتي بشتاب

پيش از آن کو ز خواب برخيزد
همچو بيمار در من آويزد

خرد اينجا تهي کند جعبه
که تحري بد است در کعبه

هرکه در کعبه با تحري مرد
زيره تر بسوي کرمان برد

در سه زندان غل و حقد و حسد
عقل را بسته اي به بند جسد

نيک معلوم کن که در محشر
نشود هيچ حال خلق دگر

خيز و تردامني ز خود کن دور
ورنه نبوي در آن جهان معذور

پاي کي بر نهي به بام فلک
باده کي در کشي زجام ملک

تات چون خر در اين سراي خراب
شکم از نان پرست و پشت از آب

سوي خود هر که نيست بار خداي
دهدش در نماز بار خداي

در احد حمزه وار جان درباز
تا بيابي مزه ز بانگ نماز

گرچه پاکست هرچه بابت تست
همه در جنب حق جنابت تست

تا به جاروب لا نروبي راه
نرسي در سراي الا الله

چون بکشتي تو نفس را در راه
روي بنمود زود فضل اله

کان نمازي که در حضور بود
ازتري آب روي دور بود

گفت چون در نماز رفتي تو
بر ايزد فراز رفتي تو

اي شده در نماز بس معروف
به عبادت بر کسان موصوف

چون تو با صدق در نماز آيي
با همه کام خويش باز آيي

چنگ در راه حق زن اي سرهنگ
گرت نبود مراد نبود ننگ

کرده در ره دعاي ما بر جاي
صد هزاران عوان صوت سراي

با رعونت شوي به نزد خداي
جامه کبريا کشان در پاي

همچو خواجه که در خرام شود
به بر بنده و غلام شود

گر ترا در زمانه بودي عون
کم نبودي به فعل از فرعون

قائم الليل و صائم الدهري
يافت از زهد در زمان بهري

زني از اتفاق رغبت کرد
گفت شيخا زنت بود در خورد

جبهت بنده را ز عين تراب
بوريا بود در ميانه حجاب

اي تو در راه صدق کم ز زني
باز بستر ز همچو خويشتني

زآنکه در اصل خود نيايد نغز
بر سر کاسه استخوان بي مغز

هر نمازي که با خلل باشد
دان که در حشر بي محل باشد

زان در اين عالم فريب و هوس
واندرين صد هزار ساله قفس

مرد بايد که در نماز آيد
خسته با درد و با نياز آيد

کرده اي در ره دعا بر پاي
صد هزاران عوان صوت سراي