ديوان صائب

در ايام خط از عاشق عنا نداري نمي آيد
گداي شرمگين در پرده شب بي حيا گردد

از ان ابرو به ديدن صلح کن در ساده روييها
که اين محراب در ايام خط حاجت روا گردد

چه کفر نعمت از من در وجود آمد نمي دانم
که در پيمانه من خون شراب ناب مي گردد

نماند دست ارباب کرم در آستين هرگز
که در جيب کريمان زر چو گل موجود مي گردد

حباب از ترک سر در يک نفس درياي گوهر شد
خوشا مستي که در ميخانه بي دستار مي گردد

کمان کن قامت چون تير را در قبضه طاعت
که در قطع تعلق عاقبت شمشير مي گردد

در آن گلشن که مي در جام ريزد مست ناز من
فغان بلبلان گلبانگ نوشانوش مي گردد

ندارد خاکساري با بزرگي جنگ در مشرب
که در کوي مغان گردون سبو بر دوش مي گردد

زپيچ و تاب فکرت در دل شبها مشو در هم
که آخر جوهر آيينه ادراک مي گردد

تلاش صدر در بيرون در بگذار و خوش بنشين
که بر بالانشينان بيشتر جا تنگ مي گردد

زدل جو آنچه مي جويي که باشد در بدر دايم
سبک مغزي که رو گردان ازين در گاه مي گردد

به احسان خانه از سيل حوادث رسته مي گردد
در بي خير در اندک زماني بسته مي گردد

زدل چون در دو داغ عشق را مانع توانم شد؟
به روي ميهمان غيب حد کيست در بندد؟

چمن پيرا نه گل را دسته در گلزار مي بندد
که گل در روزگار حسن او زنار مي بندد

زصندل جبهه ما در بغل پروانگي دارد
بر همن کي به روي ما در بتخانه مي بندد؟

نه برقي در کمين، نه تندبادي در نظر دارد
به اميد چه يارب خوشه ما دانه مي بندد؟

که را داريم ما غير ظفرخان در جهان صائب؟
نهال آرزوي ما در اينجا پر برون آرد

در آن محفل که باشد در کمين صد آستين افشان
چگونه شمع ما از زير دامان سر برون آرد؟

در آن گلشن که من دست تصرف در بغل دارم
گل از شوخي شبيخون بر سر دستار مي آرد

دل تاريک من از چشم بستن مي شود روشن
اگر در خانه در بسته نور از جام مي بارد

مکش رو در هم از حکم قضا، ورمي کشي در هم
چه پروا آتش از چين جبين بوريا دارد؟

تبسم مي کني در روزگار خط، نمي داني
که اين شام سيه صبح قيامت در قفا دارد

به فکر ما فراموشان پا در گل کجا افتد؟
که در هر گوشه اي چشم تو چندين آشنا دارد

به دامانش نياويزم، به دامان که آويزم؟
همين صبح است در عالم که آهي در جگر دارد

نديدم روز خوش تا رفت دامان دل از دستم
که در غربت بود هر کس عزيزي در سفر دارد