ديوان صائب

در سر پل باده چون سيلاب مي بايد کشيد
مي به کشتي در کنار آب مي بايد کشيد

مشق هجران در کنار بحر مي بايد کشيد
آه در بحر از خمار بحر مي بايد کشيد

در ميان عاشقان من بي نصيب افتاده ام
ورنه قمري سرو را در زير بال و پر کشيد

ناله ام در دل گره شد، رفت تا بلبل زباغ
بي هم آوازي نفس در گلستان نتوان کشيد

تا ميان نازک او جلوه گر شد در لباس
رشته نتواند دگر در عقد گوهر شد سفيد

نامه چون برف مي خواهند در ديوان حشر
تو در آن فکري که باشد سفره ات را نان سفيد

خاک در چشمي که در دوران آن خط غبار
روشني از سرمه و از توتيا دارد اميد

جوش گل ديوار و در را در سماع آورده است
کم نه ايد از مشت گل، رقصي درين بستان کنيد

برآ از قيد خودبيني که در زندان آب و گل
کسي کز خود نپوشد چشم راه در نمي يابد

گشاد از بستگيهاجو، که تا غواص در دريا
نمي سازد نفس در دل گره گوهر نمي يابد

نباشد در مقام خويشتن قدري هنرور را
که در دريا کسي بوي خوش از عنبر نمي يابد

يد بيضاست باد صبح را در غنچه وا کردن
نماند در گره کاري که با دست دعا افتد

نمي باشد فراغ بال جز در ساده لوحيها
که مرغ دوربين از سايه خود در بلا افتد

سرافرازي چو شمع آن را رسد در بزم سربازان
که زير پا نبيند گر سرش در زير پا افتد

در آغوش صدف افسرده گردد قطره باران
گره در کارش افتد هر که از ياران جدا افتد

دل از اميد وصلش هر زمان در پيچ و تاب افتد
وگرنه خضر هيهات است در دام سراب افتد

فلک را مي کشد در خاک و خون اقبال عشق او
رهايي نيست صيدي را که در چنگ عقاب افتد

زبي پروا نگاهي آب در چشمش نمي گردد
سر خورشيد اگر آن سنگدل را در گذار افتد

شود زخم زبان در جستجو بال و پر سالک
که خون در جويبار رگ به راه از نيشتر افتد

به خاموشي توان در مخزن اسرار ره بردن
که گوهر در کف غواص از پاس نفس افتد

توانم حلقه ها در گوش کردن سرفرازان را
سر زلف تو گر در پنجه اقبال من افتد

مگو عاقل کجا در محنت ايام مي افتد
که مرغ زيرک اينجا بيشتر در دام مي افتد

محيطي را حبابي چون تواند در گره بستن؟
نگنجد در نظر حسني که بي اندازه مي افتد

سرشک تلخ من در گنبد خضرا نمي گنجد
که مي پرزور چون افتاد در مينا نمي گنجد

مرا آه از خموشي در دل ديوانه مي پيچد
که از بي روزنيها دود در کاشانه مي پيچد