ديوان صائب

بس که زلف اوست از دلهاي خونين مايه دار
باد در خون مي نشيند، شانه در خون مي رود

در جواني مي توان برخورد صائب از حيات
در بهار اين چنين تخمي نمي کاري چه سود

در سر بي مغز دولت را عروج ديگرست
در نيستان آتش بي بال و پر رعنا شود

مانده اي ز آلوده داماني تو در زندان جسم
ور نه از ديوار در بر ماه کنعان وا شود

سنبل جنت شود در سينه چون بشکست آه
گريه چون در دل گره شد چشمه کوثر شود

نيست در يکتايي حق هيچ کس را اشتباه
در نماز و تر ممکن نيست شک داخل شود

هر نواسنجي که سر در زير بال خود کشد
خلوتش چون غنچه صائب در خزان پر گل شود

عشق دارد دامها در خاک در هر ذره اي
ورنه تنها دانه اي چون رهزن آدم شود؟

صائب از انديشه آن زلف و کاکل در گذر
فکر چون بسيار در دل ماند سودا مي شود

جلوه هاي مختلف دارد مي دولت که آب
زنگ در آيينه و در تيغ جوهر مي شود

گنج خرسندي نهان در زير پاي عزلت است
در صدف چون قطره لنگر کرد گوهر مي شود

بس که پيکان ترا در جان و دل دزديده ايم
در رگ ما سخت جانان نيشتر خم مي شود

در دل ما خاکساران عشق مي گردد هوس
در سفال ما خس و خاشاک ريحان مي شود

سرو از شرم قدت در دود آه قمريان
چون الف در مد بسم الله پنهان مي شود

در زمستان باغ اگر از برگ عريان مي شود
برگ عيش خلق افزون در زمستان مي شود

سرو را از طوق در زنجير قمري مي کشد
در خيابان که قد او خرامان مي شود

در نظرها طاق نسيان مي کند محراب را
طاق ابروي تو در هر جا نمايان مي شود

از ضمير صاف خود گرد تعلق شسته است
قطره در دست صدف زان در مکنون مي شود

هر که خاک نيستي در چشم خود بيني نريخت
گرچه در خلوت کند طاعت ريايي مي شود

سر به جيب خاک مي بايد کشيدن در خزان
در بهاران بال و پر چون دانه مي بايد گشود

چون شرر در سنگ، در شهرست سودا کو چه بند
آتش ما را بلندي دامن صحرا دهد

هر گدا چشمي ندارد راه در درگاه دل
ورنه کام هر دو عالم را همين در مي دهد

شانه در زلف تو دست باد را بر چوب بست
سرمه در چشم تو داد خودنمايي مي دهد

گوشه اي از وسعت مشرب اگر افتد به دست
در همين جا مي توان در صحن جنت واکشيد

در طريق سعي مي بايد نفس را سوختن
سرمه اي در چشم سنگين خواب مي بايد کشيد