ديوان صائب

مي کند جا در دل معشوق پيچ و تاب عشق
ريشه جوهر در دل فولاد محکم مي کند

قرب و بعدي در ميان عاشق و معشوق نيست
قطره سير بحر در دامان هامون مي کند

مي کشد در خاکدان جسم، خواري جان پاک
باده تا در خم بود از خشت بالين مي کند

عشق او جا در دل ديوانه خالي مي کند
روشنايي جاي خود در خانه خالي مي کند

تا توان در کنج عزلت با سر آزاده زيست
خويش را عاقل چرا در دام صحبت افکند؟

هر که را شرم کرم در زير دامان پرورد
در دل شب سايلان را زر به دامان افکند

مهر بر لب زن که در خاموشي جاويد ماند
چون سپند آن کس که کرده آواز در محفل بلند

غنچه خسباني که سر در جيب فکرت برده اند
باده گلرنگ را در پرده دل مي زنند

هر که خود را بشکند در ديده هايش جا کنند
هر که گردد حلقه، بر رويش در دل وا کنند

چون زبان شانه از فيض خموشي اهل دل
در رگ و در ريشه زلف چليپا مي روند

اين عزيزاني که من در مصر دولت ديده ام
در ترازو جنس يوسف را به استغنا نهند

خاک در چشمش اگر تقصير در ريزش کند
هر که خرجش همچو ابر از کيسه دريا بود

در زمين سينه ها تخم محبت مي فشاند
خال او را در پناه خط خزيدن زود بود

در کدوي من مي وحدت به کام دل رسيد
خام بود اين باده تا در کاسه منصور بود

اين زمان در قبضه قارون بود روي زمين
رفت آن عهدي که قارون در زمين مستور بود

چون هوا مغلوب شد، در دست خاتم گو مباش
باد در فرمان سليمان زمان را بس بود

تيره بختي همچو داغ لاله در خون مي تپيد
از فروغ مي در و ديوار اطلس پوش بود

تا عنان اختيار ناقصم در چنگ بود
تا به زانو پايم از خواب گران در سنگ بود

از صفاي سينه در چشمم جهان تاريک شد
ديو يوسف بود تا آيينه ام در زنگ بود

آهنم روزي که منزل داشت در دل سنگ را
چون جرس آوازه ام فرسنگ در فرسنگ بود

فکر دنيا هر که را سر در گريبان غوطه داد
زود باشد در ضمير خاک چون قارون رود

هر که در گلزار بيدردانه خندد، مي زند
غوطه در خون چون گل سيراب و از خود مي رود

در بيابان خار اگر در پاي مجنون مي رود
جوي خون از ديده ليلي به هامون مي رود

دل ز بي برگي جگردارانه در خون مي رود
تيغ از عريان تني مردانه در خون مي رود

طالع خوش قسمتي دارم که در بزم بهشت
گر به کوثر مي زنم پيمانه در خون مي رود