ديوان صائب

جان علوي در تن سفلي چسان گيرد قرار؟
صيد وحشي چون شود آسوده در دام و کمند؟

سبز شد در دست مردم دانه تسبيحها
بس که در دوران ما از ذکر حق غافل شدند

نااميدي را به خود خواند به آواز بلند
جز در دل حلقه هر کس بر در ديگر زند

در زمان عقد دندان و لب جان بخش تو
در صدفها پيچ و تاب رشته گوهر مي زند

چون علم در راستي هر کس سرآمد گشته است
بي محابا غوطه در درياي لشکر مي زند

همتي در کار ما اي عارفان و عاشقان
بر در دل حلقه شوق سير کابل مي زند

از دل پرخون بود در گريه چشم من دلير
دخل دريا ابر را در خرج بي پروا کند

سر گراني لازم حسن است در هر صورتي
نقش شيرين تا چه خونها در دل خارا کند

مي کند تأثير در دلهاي سنگين اشک و آه
آب و آتش جاي خود در سنگ و آهن وا کند

شوق عالم گرد در جايي نمي گيرد قرار
ابر هر دم بال در صحراي ديگر وا کند

در فضاي لامکان از غنچه خسبان بود دل
بال و پر چون در سپهر تنگ ميدان وا کند؟

مي تواند سرمه در کار سخن سنجان کند
هر که صائب بال شهرت در صفاهان وا کند

از عدالت نيست افکندن در آتش روز حشر
عود خامي را که خون در ديده مجمر کند

در دل سخت تو را هم نيست، ورنه آه من
ريشه محکم در دل فولاد چون جوهر کند

دايه بيدرد شکر مي کند در شير من
شير مردي کو که آب تيغ در شيرم کند؟

در تن خاکي چه بال و پر گشايد جان پاک؟
در سفال تشنه چون نشو و نما ريحان کند؟

مور نتواند به گردش در نيام خاک گشت
هر که از جوهر در اينجا تيغ را عريان کند

چون کسي در دل خيال آن کمر پنهان کند؟
نيست ممکن رشته را کس در گهر پنهان کند

خارخاري هر که را در دل بود چون گردباد
ريشه هيهات است محکم در دل هامون کند

از صراحي گرد نان دارد کسي را در نظر
شاخ گل دستي که در گلزار بالا مي کند

عشق جا در سينه هاي تنگ پيدا مي کند
جاي خود را اين شرر در سنگ پيدا مي کند

آرزو در طبع پيران از جوانان است بيش
در خزان هر برگ چندين رنگ پيدا مي کند

روي شرم آلود در گلزار جنت محرم است
گل در آن چاک گريبان جاي خود وا مي کند

ناخن جوهر شود در بيضه فولاد بند
در دل آن خط چو ريحان جاي خود وا مي کند

از ترحم حسن جولان مي نمايد در نقاب
ساقي از بي ظرفي ما آب در مل مي کند