ديوان صائب

گرچه صائب مي چکد آب گهر از کلک من
دام بتوان در غبار خاطرم در خاک کرد

مي تواند دست زد در دامن منزل چو راه
هر که صائب چون خيال خود سفر در خانه کرد

گر گهر در آتش افتد، به که از قيمت فتد
يوسف ما در چه کنعان بسر مي آورد

هر که افتاده است صادق در محبت همچو صبح
در کنار از مهر عالمتاب گل مي آورد

لعل مي از جام زر در سنگ خارا مي خورد
آدمي خون در تلاش رزق بيجا مي خورد

باده لعلي نهان در سنگ اگر گردد رواست
در چنين عهدي که آدم خون آدم مي خورد

غير را در بزم خاص آن سيمتن مي پرورد
يوسف ما گرگ را در پيرهن مي پرورد

رو سفيدي بود در کردار و عمر من تمام
چون قلم از دل سياهي صرف در گفتار شد

نوبهار زندگي را در خزان از سر گرفت
چون زليخا هر که در عشق جوانان پير شد

عافيت در روزگار و روشني در روز نيست
کس نمي داند که روز و روزگاران را چه شد

در گشاد کار من هر کس سري در جيب برد
عقده اي ديگر به کار مشکلم افزوده شد

در سخن کي مي تواند شد سرآمد چون قلم؟
هر که در هر نقطه چون پرگار سرگردان نشد

لذت پرواز در يک دم تلافي مي کند
هر قدر سختي شرر در سنگ خارا مي کشد

در به رويش مي شود چون غنچه باز از شش جهت
هر که پاي جستجو در دامن دل مي کشد

هر که صائب نفس را در حلقه فرمان کشيد
گردن شير ژيان را در سلاسل مي کشد

طره شمشاد را در خاک و خون خواهم کشيد
شانه پردستي در آن زلف پريشان مي کشد

هر که در زنجير آن مشکين سلاسل ماند ماند
عقده اي کز پيچ و تاب زلف در دل ماندماند

نقش را بر آب، در آتش بود نعل رحيل
حيرتي دارم که چون عکس رخش در ديده ماند؟

در بساط زندگي از گرم و سرد روزگار
آه سرد و اشک گرمي در دل و درديده ماند

از هجوم اشک دل در چشم خونپالا نماند
در قفس از جوش گل از بهر بلبل جا نماند

هر کجا خاري است در پيراهن من مي خلد
گرچه از چشم تر من خار در عالم نماند

در بهار بي خزان حشر، با صدشاخ و برگ
سبز خواهد گشت هر تخمي که در گل کرده اند

کرده اند آنها که خود را در چمن گردآوري
سر چو شبنم در کنار آفتاب افکنده اند

از لبش آنها که خود را در شراب افکنده اند
خويش را از آب حيوان در سراب افکنده اند

نيست در روي زمين يک کف زمين بي انقلاب
وقت آنان خوش که در زير زمين خوابيده اند