ديوان صائب

در لحد با خود مبر زنهار اين مار سياه
نامه خود را بشو در بحر بي پايان صبح

در دهان تنگ از غيرت زبان چرب تو
کرد شکر خواب را در قند بر بادام تلخ؟

چه خون که در دلم از آرزوي بوسه کند
در آن زمان که کند سبز من لب از پان سرخ

دولت سر در هوايان را نمي باشد دوام
مي شود در جلوه اي از ديده پنهان گردباد

گوهري افتاده ديدم در ميان خاک راه
حال جان در ورطه آب و گلم آمد به ياد

در مقام فيض، غفلت زور مي آرد به من
خواب من در گوشه محراب مي گردد زياد

اين جواب آن غزل صائب که مي گويد ملک
نور در ظلمت، سفيدي در سياهي مي تپد

در خزان بي برگ ديدن گلستان را مشکل است
مرغ زيرک در بهاران سر به زير پر برد

در بهاران سر چرا از بيضه بيرون آوريم؟
در خزان چون سر به زير بال و پر خواهيم برد

در جهان آب و گل هر کس به دل برد التجا
در محيط پر خطر صائب به ساحل راه برد

در قيامت مي شود شيرين، زبان در کام ما
تلخي بادام ما را شور محشر مي برد

در دل شب دزد را جرأت يکي گردد هزار
خال او در پرده خط بيشتر دل مي برد

نکته ها درج است در هر صفحه رخسار گل
چون بر اين مجموعه در يک هفته بلبل بگذرد؟

چون تواند يافت صائب خويش را در خانقاه؟
جمع خود را هر که در ميخانه نتوانست کرد

اينقدر تمهيد در تعمير ما در کار نيست
مي توان ما را به گرد دامني آباد کرد

رفت در گنج گهر پايش چو ديوار يتيم
چون خضر هر کس که در تعمير ما امداد کرد

من که صائب در وطن حال غريبان داشتم
چون تواند درد غربت در دل من کار کرد؟

گرد کلفت بس که از دوران به روي من نشست
هر که رو آورد در من، روي در ديوار کرد

بس که در تمثال شيرين برد تردستي به کار
در دل آيينه خون فرهاد شيرين کار کرد

پيش ازين از تنگ صنعت عشق فارغبال بود
کوهکن در عاشقي اين آب را در شير کرد!

دل در آن زلف کمندانداز خود را جمع کرد
کبک من در چنگل شهباز خود را جمع کرد

نيست در درياي بي آرام کشتي را قرار
چون توان در عالم ناساز خود را جمع کرد؟

با چنين نظمي که بر آيينه دل صيقل است
دام بتوان در غبار خاطرم در خاک کرد

سر برآورد از زمين در عهد ما بي حاصلان
تخم قاروني که موسي پيش ازين در خاک کرد

چون نترسد ديده من از غبار خط او؟
زلف صيادش در اينجا دام را در خاک کرد