167906 مورد در 0.10 ثانیه یافت شد.
ديوان شمس
خاموش کاين حجاب ز گفتار مي رسد
در رو کشيد ابر و ز دل شرمسار شد
کآتش قيام دارد و آبست در سجود
چون عندليب مست چه گوينده مي شود
زيرا شکر به گفت پراکنده مي شود
کانديشه هاست در سرم از بيم و از اميد
کآزر مثال بتگرم از بيم و از اميد
مانند اين غزل ترم از بيم و از اميد
کان شاخه هاي خشک چه برها همي دهند
وان را که تاج رفت کمرها همي دهند
ما را شکرلبيست که چيزي دگر دهد
نقاش جسم جان را غيبي صور دهد
حاشا ز ديده اي که خدايش نظر دهد
وين دل ديوانه باز روي به صحرا نهاد
مژده همچون شکر در دل کاغد رسيد
کز سوي نيک اختران اختر اسعد رسيد
کودک هم کودکست گو چه به ابجد رسيد
کحل دل و ديده در چشم مرمد رسيد
چون دو شود پادشاه شهر رود در فساد
بگسلم اين ريسمان بازروم در معاد
ساخته خويش را من ندهم در مزاد
دولت بار دگر در رخ ما رو گشاد
رقص کنان گرد ماه نورفشان آمدند
سروقدان چون چنار دست زنان آمدند
وز تتق آن عروس شاه جهان آمدند
سينه گشاده به ما بهر امان آمدند
ترک دکان خواندند چونک به کان آمدند
تا تن فرعون وار پاک شود از جحود
باش بر او جبرئيل دود برآور ز عود
جان صدفست و سوي بحر گهر مي رود
بر دبه عاشق شدم در دبه زيت پليد
چون در زندان شکست جان بر جانان رسيد
آتش دل مي فروخت ديگ هوس مي پزيد
زهر بدان کس دهند کوست معود به قند
بولهب غم ببست گردن من در مسد
راه زن از ريگ ره بود فزون در عدد
کيسه جوزا بريد همچو سها مي رود
پرورش و عهد يار غار نه اين بود
منبت آن شهره نوبهار نه اين بود
در آب چونک درآيي بر آسمان بگريزد
چو در مکانش بجويي به لامکان بگريزد
چو ديد بر در خويشم ز بام زود فروشد
هزار مرغ گرفته ز دام او بپراند
چو خون که در تن آهوست مشک بو گردد
که تا زنخ نزند کس که او کجا سازد
عجب کسي که ز سوراخ کهربا سازد
هزار اختر و مه اندر آن گمان نرسد
ز بلبلان ببريد و به گلستان نرسد
که در ضمير هدي دل رسد زبان نرسد
چرا به دانه انسانت اين گمان باشد
که کوه قاف شوي زود در هوات کنند
ز رنج ها برهانند و مرتضات کنند
نخواهمش که بود عابد چو ما معبود
شتاب کن که پي گوش گوشواره رسيد
به عاشقان خدا جز مي خدا مدهيد
من و طريق خداوند مبدا و ايجاد
عجب مدار که در بي دلي چو من باشد
در آن دلي که بدان يار ممتحن باشد
تو تا برون نروي از ميان چه کار بود
دگر نيارم گفتن که در ميانه چه بود
بگويدش که برو در جهان کور و کبود
مه مصور يار و مه منور عيد
ز دشمني قفصم بشکنيد و بدرانيد
که راز را سر سرمست بي حيا گويد
ندا ز عشق برآيد که هرچ بادا باد
جهان پير همي خواند هر سحر اوراد
وگر نه درفکنم صد فغان در اين بنياد
که بهر لطف بجوشيد و بندها بگشاد
براي گم شدگان مي کنند استمداد
که بسته بود خدا بنده خدا بگشاد
خدا ز جانب دل روزن سرا بگشاد
عصاش را تو نبيني ولي عصا دارد
کسي که از کرمش قبله دعا دارد
دل شريف که او داغ انبيا دارد
در آن ميانه کسي نيست کو گلو دارد
شکوفه کرده که در شرب مي غلو دارد
چو ريش عقل تو در دست کالبد باشد
چنانک آن در خيبر علي حيدر کند
يقين شود که نهان در سلاحدار بود
وگر کهم همه در آتش توم که دود
وليک در نظر تو نه کم شود نه فزود
شد آب در کفش ايرا نبود وقت نمود
که آنچ رشک شهانست او چرا خواهد
ببندد اين ره حس راه غيب بگشايد
هلا مبارک در قعر چاه مي پاييد
در اين حشيش چو حيوان چه ژاژ مي خاييد
که نور عقل سحر را به جعد خويش کشد
که خانه هاش نهان در زمين چو ري باشد
جمال ماه رخ دلربا چه سود کند
هزار سايه و ظل هما چه سود کند
نما به قيصر رومش که تا مريد شود
خنک زماني کو از شکار بازآيد
اگر از او لطف بي شمار بازآيد
فرشته ايد به معني اگر به تن بشريد
براي خدمتتان ليک در ره و سفريد
چو عاشقان حياتيد چون پس بقريد
اگر نه فهم تباهست از چه در سمريد
چو هر دمي مددي زان جهان نمي آيد
ز عزت و عظمت در گمان نمي آيد
به صورتي که تو را در زبان نمي آيد