ديوان صائب

خودنمايي در غبار خط نمي آيد ز خال
دانه را نشو و نما در خاک دامنگير نيست

در سر کويي که من بر اطلس خون مي تپم
خضر اگر آيد، در فيض شهادت باز نيست

گر چه در ظاهر بلبل سر گران افتاده است
در بساط گل به جز خميازه آغوش نيست

بي نصيبان در کنار وصل هجران مي کشند
موج را از بحر جز خاشاک در آغوش نيست

آرزو بسيار و آهم در دل درويش نيست
دشت پر نخجير و يک ناوک مرا در کيش نيست

کوشش بي جذبه نتواند به مقصد راه برد
ورنه در راه طلب از من کسي در پيش نيست

در دل بي آرزو راه غم و تشويق نيست
در جهان بي نيازي هيچ کس درويش نيست

استخوان را پنجه مرجان کند در زير پوست
گر به ظاهر سرخ رويي در شراب عشق نيست

در بهشت افتاد هر کس بست در بر روي خويش
غنچه تصوير از باد خزان غمناک نيست

در رگ کان تا بود ياقوت، خون مرده اي است
در خموشي جوهر تيغ زبان معلوم نيست

قمري از پاس غلط در حلقه تقليد ماند
ورنه در روي زمين سروي به اندام تو نيست

به که در غربت بود پايم به زندان اي پدر
يک قدم بي چاه در صحراي کنعان تو نيست

خانخانان را به بزم و رزم، صائب ديده ام
در سخا و در شجاعت چون ظفرخان تو نيست

يک سر مو راستي در طاق ابروي تو نيست
رحم در سر کار مژگان بلاجوي تو نيست

در غريبي مي کند نشو و نما حسن غريب
در وطن پيراهن يوسف به غير از چاه نيست

مستي جاويد خواهي غوطه زن در بحر خم
ورنه مي در جام و مينا گاه هست و گاه نيست

حلقه بيجا مي زند بر در نواي بلبلان
بوي گل را در حريم بي دماغان راه نيست

هر که شد ديوانه اينجا در حساب مردم است
در ديار ما قلم بر مردم آگاه نيست

از صفاي وقت صائب در حجاب غفلت است
در خرابات مغان هر کس که دردي خواره نيست

در دل ما ره ندارد عقل و تدبيرات او
عاشقان را جز پري در شيشه انديشه نيست

در شکست من ندارد چرخ سنگين دل گناه
در بغل ميناي من سنگ از مي پر زور داشت

حق اگر بندد دري، ده در گشايد در عوض
طفل بي مادر ز هر انگشت جوي شير داشت

در غبار خط نهان چون دام زير خاک شد
زلف مشکيني که در هر موي چندين ناز داشت

چشم ما تا بود گريان، بود طوفان در تنور
بود دريا در قفس، تا سينه ماجوش داشت

داشت آتش زير پا امشب خيالش در نظر
اين غزال شوخ تا چشم که در دنبال داشت؟