ديوان صائب

بيم سيلاب خطر فرش است در معموره ها
فارغ البال است هر جغدي که در ويران نشست

گشت تير روي ترکش در نظرها آه من
در دل تنگم ز بس پهلوي هم پيکان نشست

از شکست بال، صائب در قفس خون مي خورم
اي خوشا مرغي که بالش در گلستاني شکست

باده خون مرده را ريحان کند در زير پوست
استخوان را پنجه مرجان کند در زير پوست

هست در شرع ادب خونش هدر چون گوسفند
هر که چون مجنون رود در کوي جانان زير پوست

در ضمير سنگ غافل نيست لعل از آفتاب
مي رسد در هر کجا باشد به دل پيغام دوست

روزي بي خون دل کم جو که در بحر وجود
بي کشاکش طعمه اي گر هست، در قلاب هست

مرغ زيرک در جبين دانه بيند دام را
دام را در خاک پنهان کردن اي صياد چيست؟

هر که از مي توبه در آغاز عمر خود نکرد
در جواني پير گرديدن نمي داند که چيست

در گذر زين عالم پر شور و شر صائب که تخم
در زمين شور باليدن نمي داند که چيست

عالمي در جستجوي ماه اگر سرگشته اند
نعل ماه عيد در آتش ز جست و جوي کيست؟

در ديار ما که مذهب پرده دار مشرب است
گوشه رندي ندارد هر که در محراب نيست

نيست تا پاک از غرضها در سخاوت سود نيست
در تلاش نام، سيم و زر فشاندن جود نيست

در پس ديوار محرومي گريبان مي درم
گر چه محرمتر ز من کس در حريم يار نيست

آنچه بايد کم نمي گردد، که در ايام دي
نخل ها بي برگ گردد سايه چون در کار نيست

تا به گردن در گل تسبيح باشم تا به کي؟
يک سر مو غيرت دين در تو اي زنار نيست

غير صائب کز نوا در پيش دارد چرخ را (کذا)
بلبل خوش نغمه اي امروز در گلزار نيست

داغ دارد گريه در شبهاي وصل او مرا
ابر اگر در وقت خود بارد، به دهقان بار نيست

بست بر من ريزش پير مغان راه سئوال
در ميان بحر ماهي را زبان در کار نيست

عندليب از بوي گل در بيضه مستي مي کند
چون غذا افتاد روحاني، دهان در کار نيست

فارغند از عقل دور انديش، مستان خراب
خانه بي بام و در را پاسبان در کار نيست

حسن را در هر لباسي مي شناسند اهل ديد
اين قدر روپوش اي جان جهان در کار نيست

سيل بي رهبر به دريا مي رساند خويش را
شوق در هر دل که باشد رهبري در کار نيست

راه نتوان برد از سنگ نشان در بي نشان
حق طلب را کعبه و بتخانه اي در کار نيست

تير صائب پر برون آرد در آغوش کمان
راه پيماي طلب را خانه اي در کار نيست