ديوان صائب

در لب پيمانه پر مي نمي گنجد صدا
در دل پر خون عاشق چون فغان پيچيده است؟

از دل عاشق مجو آرام در زندان تن
اين شرر در سنگ از بي طاقتي آواره است

نيست بي فکر رهايي مرغ زيرک در قفس
بلبل بي درد ما در فکر آب و دانه است

هيچ کس در پايه خود نيست کمتر از کسي
گنج دارد زير پر تا جغد در ويرانه است

پرده غفلت مبادا چشم بند هيچ کس!
در قفس هم مرغ ما در فکر آب و دانه است

خويش را بشناس تا در مغز داري نور عقل
پي به گنج خود ببر تا ماه در ويرانه است

نيست در فکر گلستان بلبل بي درد ما
بس که در کنج قفس مشغول آب و دانه است

در مقام خويش هر زشتي بود صائب نکو
مي برد چون خال دل تا جغد در ويرانه است

نيست هر کس را که چشم خوش نگاهي در نظر
در سواد آفرينش آشنا گم کرده اي است

بوسه لب تشنه در دور لب نوخط او
در سياهي چشمه آب بقا گم کرده اي است

هر که غافل گردد از حق در جهان با اين ظهور
مهر عالمتاب در نور سها گم کرده اي است

در نيابد هر که چون پروانه ذوق سوختن
در دل دوزخ بهشت جاودان گم کرده اي است

هر که در آغاز خط از گلرخان غافل شود
در بهاران عندليب گلستان گم کرده اي است

دل که در زلف پريشان تو مي جويد قرار
در شب تاريک مرغ آشيان گم کرده اي است

هر که غافل از ظهور حق بود در ممکنات
بوي يوسف در ميان کاروان گم کرده اي است

زان قد نازآفرين در هر دلي انديشه اي است
اين نهال شوخ را در هر زميني ريشه اي است

هر که در دريا شود اهل بصيرت چون حباب
هر نظر محو جمالي، هر نفس در عالمي است

نيست در مجموعه افلاک با آن طول و عرض
از حقايق آنچه مثبت در کتاب آدمي است

گر چه دارم در بغل چون هاله تنگ آن ماه را
همچنان از شرم، جاي او در آغوشم تهي است

جذب عشق از در درون مي آورد معشوق را
طوطي ما را شکر در پسته منقار بست

هر که شد در حلقه سرگشتگان چون نقطه فرد
از سر رغبت کمر در خدمتش پرگار بست

عشق تن در صحبت ما داد از بي آدمي
کوه قاف از بي کسي در سايه عنقا نشست

کرد رعنا همچو آتش بال و پرواز مرا
در طريق عشق اگر خاري مرا در پا نشست

تا به مژگان آن نگاه گرم در دل جاي کرد
اين خدنگ جانستان در سينه ام تا پر نشست

حلقه بيرون در شد آن دل چون سنگ را
پيچ و تاب من که در فولاد چون جوهر نشست