167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
ديوان شمس
رو جانب مهمان رو کز راه بعيد آمد
جز نعمت پاک او منحوس و پليد آمد
زان تاج نکورويان نادر کمرم آمد
وقتست که برغرم چون شير نرم آمد
هر نقش که انديشي در دل به تو بنمايد
بدانيد بدانيد که در عين عيانيد
بياريد بياريد در اين گوش بخوانيد
که ايشان همه کانند و شما بند مکانيد
بر آن عقل ملولانه همه جمع بخنديد
چه امکان گريزست که در دام کمنديد
که آن يار کليدست شما جمله کلنديد
امسال در اين خرقه زنگار برآمد
آن جامه به در کرد و دگربار برآمد
امروز در اين لشکر جرار برآمد
در ملکت بلقيس شکوه و ظفر افکند
کز بخت يکي ماه رخي خوب درافتاد
در غارت شکر همه ما را حشر افتاد
معشوق قمرروي شکربار کي دارد
اي زهره کليد در خمار کي دارد
آن دلبر عيار مرا ديد نشان کرد
کز يک نظرش جمله وجودم همه جان کرد
وان چرخه گردنده در اشتاب درآمد
در گوش محمد چو به محراب درآمد
نقبي بزد از نصرت و نقاب درآمد
وز بيم مسبب همه اسباب درآمد
بسيار کسادي به مي ناب درآمد
مستانه و يارانه که آن يار درآمد
در عربده ويران شده دستار درآمد
از چرخ فرود آمد و در ما نگران شد
تا سر تجلي ازل جمله بيان شد
امسال در اين خرقه زنگار برآمد
امروز در اين لشکر جرار برآمد
صد ديده حق بين ز دل کور برآمد
کز وي خز و ابريشم موفور برآمد
هر سيب که بشکافت از او حور برآمد
تا هر که مخنث بود آتش برماند
هر سوي جهد ليک به ناچار بسايد
در مجلس جان فکر دگر کار مداريد
در مجلس دين مذهب کفار مداريد
پنهان چو نمي ماند اضمار مداريد
در دل نظر فاحشه آثار مداريد
هش را به سوي گنبد دوار مداريد
هر چند دهان را به جوابي نگشاييد
آن سرمه ديدست بساييد بساييد
اين زادن ثانيست بزاييد بزاييد
تا جز تو کسي محرم اسرار نماند
که در غم پر و پا محکم نگردد
که جز با آب خوش همدم نگردد
که بس آتش در آن رخسار دارد
محالي را ميسر مي توان کرد
وگر هم نيست منظر مي توان کرد
اگر زيرست از بر مي توان کرد
وگر ني ترک اين خر مي توان کرد
ز تير باده اسپر مي توان کرد
که از هر آب آذر مي توان کرد
تو را از جام چادر مي توان کرد
هلا بر علت و معلول مي خند
برو بر حاصل و محصول مي خند
جمالت را جهان ها برنتابد
که ديگر غم در اين عالم نگردد
نظر را تا نجنباند نجنبد
که دور عشق هنجاري ندارد
دل ما عيش را از سر نگيرد
از اين دلدار ما خوشتر نگيرد
چه غم داري اگر طوفان درآمد
چو شمس الدين در آن ميدان درآمد
که آن دلبر همي در بر نگنجد
چو صيد از شير در صحرا گريزد
که آن شاخ گل رعنا کجا شد
که آن آهو در اين صحرا کجا شد
که آن گوهر در اين دريا کجا شد
نفس هاي خوشم او را کمين شد
که کوران سرو در بستان چه دانند
که خامان لطف آن چوگان چه دانند
دوان باشد اگر چه پاش نبود
تو بازآيي اگر دل در گشايد
که در بزم خدا غمگين نشايد
دهان افيون و نقل يار خايد
بر آب چشم من پل مي توان کرد
گوياي خموش همچنين باشد
چون گوش حسود در کمين باشد
از نکته دل که آتشين باشد
چندين گل و سرو و ياسمين باشد
بلبل از گفت پاي بست آمد
وز غصه حسود ممتحن گردد
هوش از بن گوش مرتهن گردد
در عشق شهير مرد و زن گردد
ره يابد و همره رسن گردد
آن به که سخن در آن وطن گردد
يک تن که به صد هزار جان ماند
وز آتش عشق جان چه مي شد
آن ماه در اين ميان چه مي شد
در عالم آب و گل به ارشاد
جان تو که عذر لنگ دارد
آن بام که نردبان ندارد
رختش بطلب که تا چه دارد
کز نرگس و لاله ها چه دارد
منديش که آن سه تا چه دارد
در نقد دگر دغا چه دارد
وز لذت انبيا چه دارد