ديوان صائب

حال دل در پنجه مژگان او داند که چيست
سينه کبکي که در چنگ عقاب افتاده است

آگه است از پيچ و تاب عاشقان در عين وصل
موجه خشکي که در بحر سراب افتاده است

گر چه در درياي وحدت نيست موج انقلاب
در سر هر کس هوايي چون حباب افتاده است

در چنين وقتي که شاخ خشک ما در آتش است
حله رحمت ز دوش نوبهار افتاده است

خواب راحت مي کند کار نمک در ديده ام
دانه بي حاصلم در شوره زار افتاده است

هست چون تسبيح در هر رشته اش صددل گره
بس که در زلف تو دل بر يکدگر افتاده است

در دل شب عاشقان را حلقه بر در مي زند
گرد رويش تا خط شبگون به دور افتاده است

حال دل در حلقه آن زلف مي داند که چيست
هر مسلماني که در قيد فرنگ افتاده است

تاب در ناف غزالان ختن افتاده است
زان گره کز زلف او در کار من افتاده است

هر که دارد فکر يوسف، گر چه در کنعان بود
مست در آغوش بوي پيرهن افتاده است

در غم عاشق بود هر چند بي پرواست حسن
فکر بلبل غنچه را سر در گريبان برده است

در دل او ره ندارم، ورنه نخل موم من
ريشه محکم بارها در سنگ خارا کرده است

مي توانم در سواد زلف، کار شانه کرد
رخنه در دل بس که آن مژگان سياهم کرده است

پسته را هر چند مردم در شکر پنهان کنند
آن لب نوخط، شکر در پسته پنهان کرده است

بوسه از لعلت قدح در چشمه کوثر زده است
خنده از تنگ دهانت غوطه در شکر زده است

مي توان کردن به نرمي راه در دلهاي سخت
رشته از همواري خود غوطه در گوهر زده است

دل ز شوخي در تن خاکي نمي گيرد قرار
اين شرر در سينه خارا سبک جولان شده است

نيست زر در آستين غنچه و دامان گل
تا کدامين سرو در گلزار دست افشان شده است

نيست در روي زمين از بي غمي آثار درد
چهره زرين نهان در خاک چون قارون شده است

در حباب بحر اشک ما به چشم کم مبين
در ته هر قبه اي صد ناخدا آسوده است

کار خار پا کند زر در کف دريا دلان
چون ندارد گوهري در کف سحاب آسوده است

در خطرگاهي که ما کشتي در آب افکنده ايم
تيغ هر موجي به خون صد حباب آلوده است

هيچ صافي در جهان آب و گل بي درد نيست
از يتيمي، آب در گوهر تراب آلوده است

عطر آن گل پيرهن تا در هوا پيچيده است
بوي گل دودي است در مغز صبا پيچيده است

کيست در دامن کشد پاي اقامت زير چرخ؟
کوه در جايي که دامن بر کمر پيچيده است