ديوان صائب

در به روي صورت ديوار نگشاييم ما
هر که دارد حسن معني در دل ما محرم است

صبح را در خلوت روشن ضميران بار نيست
در دل يکتاي ما تيغ دو دم نامحرم است

چاک کن صائب دل خود را که در زلف سخن
هر که در دل شق ندارد چون قلم، نامحرم است

کلک صائب بي زبان در عرض حال افتاده است
ورنه در صيد معاني همچو شاهين ظالم است

دل درون سينه من همچو پيکان در بدن
مي نمايد ساکن، اما روز و شب در رفتن است

دل در آزارست تا با عقل و هوش آميخته است
شعله فريادي است تا آب و نمک در روغن است

زير پا هرگز نبينم در سفر چون گردباد
چشم حيراني است هر چاهي که در راه من است

در بياباني که خارش تشنه خون خوردن است
پاي در دامن کشيدن گل به دامن کردن است

حق پرستي، قطره را در کار دريا کردن است
خودشناسي، بحر را در قطره پيدا کردن است

سر به زير بال بردن بلبلان را در بهار
غنچه محجوب را در پرده رسوا کردن است

سر فرو بردن به ياد دوست در جيب کفن
در ته يک پيرهن با يار خلوت کردن است

خنده دزديدن به دل گل در گريبان کردن است
لب گشودن رخنه در ديار بستان کردن است

در مقام حرف بر لب مهر خاموشي زدن
تيغ را زير سپر در جنگ پنهان کردن است

تا خم مي در زمين خانه ام در خاک هست
عشرت روي زمين با گنج قارون از من است

وادي هموار رهرو را کند سر در هوا
آن که ما را گل فشاند در ته پا دشمن است

در گذر از پيکر خاکي که کشتي در محيط
تا نيارد رو به ساحل از شکستن ايمن است

باده تلخي که ما را در سماع آورده است
نه خم افلاک در وجد و سماع از جوش اوست

مرگ مي ترسد ز عاشق، ورنه در روي زمين
هر که را گيرند نام از سرکشان، در خاک اوست

چون هدف هر کس که شد در خاکساريها علم
هر کجا تير جگردوزي بود در خاک اوست

گر چه شکر خنده اش در پرده شرم و حياست
در دل درياي تلخ آب گهر شيرين ازوست

در لباس تلخ دارد جا ز بيم چشم شور
ورنه طوطي در شکر پنهان چو مغز پسته است

هر که از داغ تو در دل لاله زاري داشته است
در دل آتش مهيا نوبهاري داشته است

با در و ديوار در جنگ است چشم شوخ او
آدمي چندين دماغ جنگ هم مي داشته است؟

ز اتفاق چار عنصر در بلا افتاد جان
در عقب يک صلح چندين جنگ هم مي داشته است؟

در چنين فصلي که نتوان جام مي از دست داد
از گل اخگر در گريبان صبا افتاده است