ديوان صائب

در بلورين جام، مي جولان ديگر مي کند
در شب مهتاب، مي را آب و تاب ديگرست

مي گشايد عقده سر در گم افلاک را
ميکشان را چون سبو دستي که در زير سرست

گر چه در راه محبت يک قدم بي چاه نيست
همچو يوسف در ته هر چاه ماه ديگرست

گر چه در دفع کدورت هر نوايي دلکش است
در ميان سازها، ني تير روي ترکش است

هيچ رنگي نيست در آتش نباشد نعل او
در ميان رنگ ها زردي طلاي بي غش است

جان روشن را جهان در چشم بينا آتش است
شبنم بي تاب را گل در ته پا آتش است

برنيايد خارخار از طينت ماهي به فلس
غوطه گر در زر زند، حرص گدا در آتش است

آرزوها در کهنسالي دو بالا مي شود
نعل حرص پير از قد دو تا در آتش است

شوق، صائب مي شود افتادگان را بال و پر
در بيابان طلب هر نقش پا در آتش است

در مذاق قدردانان، قهر کم از لطف نيست
گل اگر بر سر نباشد، خار در پا هم خوش ا ست

مردم آزاده دست از تن پرستي شسته اند
در کنار آب، پاي سرو دايم در گل است

در کنار جسم جان را از کدورت چاره نيست
خاک مي ليسد زبان موج تا در ساحل است

ذره اي زان حسن عالمگير نبود بي نصيب
ديده ما در غبار، آيينه ما در گل است

شعله جواله هاي هر شاخ گل را در قباست
آتشين رخساره اي هر لاله را در محمل است

دل به درياکردگان را زورقي در کار نيست
موج را بال و پر پرواز در دريا دل است

در بياباني که نعل شوق ما در آتش است
کعبه چون سنگ فلاخن بي قرار منزل است

خاک در چشم توقع زن که در ايام ما
دولت بيدار چون خواب گران بي حاصل است

وقت خط سبز صائب غافل از خوبان مشو
در بهاران تن زدن در آشيان بي حاصل است

جان چه مي داند اجل کي حلقه بر در مي زند
از سفر کردن شرر در سنگ خارا غافل است

نيست آسان در بدن جان را مصفا ساختن
زنگ ازين آيينه بردن در ته گل مشکل است

خامشي در عالم آب است از مستي حجاب
گر چه تسخير نفس در آب کردن مشکل است

اي که گويي در حريم کعبه ما را ياد کن
در حريم وصل خود را ياد کردن مشکل است

در گذر صائب ز دل، افتاد چون در قيد زلف
مهره بيرون از دهان مار کردن مشکل است

چون نفس در زير گردون راست سازد ديده ور؟
سر به بالا در ته شمشير کردن مشکل است

عشق مي چيند ز دلسوزي بلاي حسن را
در دل بلبل خلد خاري که در پاي گل است