ديوان صائب

غوطه در مي زدن از باده مرا سير نکرد
ماهي از آب محال است شود سير در آب

آه را نيست اثر در دل آن سرو روان
مي کند پيچ و خم موج چه تأثير در آب

بر سبک مغز، خموشي است گران در مستي
که نفس را نتوان داشت به زنجير در آب

تو که بي پرده رخ خود ننمايي در خواب
چه خيال است به آغوش من آيي در خواب؟

ذره پيوست به خورشيد و تو از همت پست
در ته دامن افلاک، چو پايي در خواب

چگونه چشم تو در خواب حرف مي گويد؟
ز شوق حرف زنم با تو آنچنان در خواب

در راه سالکي که چو خاشاک شد سبک
هر موجه اي پلي است خدا آفرين در آب

از اشک گرم شد دل سوزان من خنک
وا شد به روي من در خلد برين در آب

زينسان که من به فکر فرو رفته ام، نرفت
غواص در تلاش گهر اين چنين در آب

چشم عيش صافي از ايام در پيري مدار
نيست غير از درد کلفت در ته جام حيات

در قفس مي افکند مرغ فلک پرواز را
هر که در ملک عدم مي بندد احرام حيات

هر که را اينجا به سيلي آسمان خواهد نواخت
در کنار مرحمت، در آن جهان خواهد نواخت

تا چه خونها در دل مردم به بيداري کند
چشم مخموري که خون عالمي در خواب ريخت

در گلوي شمع، اشک از تنگي جا شد گره
بس که در بزم تو بر بالاي هم پروانه ريخت

گريه در دنبال باشد خنده بي وقت را
خنده زن چون گل اگر در خون شنا مي بايدت

دست زرين کرم را نيست در دلهاي تنگ
اين يد طولي که او را در گشاد عقده هاست

نيست در هر دل که کوه غم، نمي پيچد از او
چون صدا در کوهسارش بيشتر نشو و نماست

هر چه هر کس را بود در دل، مصور مي کند
اين چنين نقاش آتشدست در عالم کجاست؟

در چنين عهدي که مردم خون هم را مي خورند
مي کشد هر کس که پا در دامن عزلت بجاست

نعل من چون آب از هر موجه اي در آتش است
در رياض آفرينش سرو بالايي کجاست؟

عمر ما چون موج، دايم در کشاکش مي رود
روزي ما چون صدف هر چند در دامان ماست

گوشه گيران زود در دلها تصرف مي کنند
بيشتر دل مي برد خالي که در کنج لب است

هر که را ديديم در عالم گرفتار خودست
کار حق بر طاق نسيان مانده، در کار خودست

تنگ خلقي هر که را انداخت در دام بلا
متصل در زير تيغ از چين ابروي خودست

غنچه دل را به بوي يار در بر مي کشيم
اين گره در رشته ما جانشين گوهرست