ديوان صائب

اگر چه درد جاي خويش را وا مي کند در دل
تو از آغوش رغبت در حريم سينه جا بگشا

شود در حلقه ذکر خدا، دوران ما کامل
يکي صد مي شود چون سبحه در محراب عيش ما

صفاي خاطر از ما در طلبکاري مجو صائب
که باشد در وصول بحر چون سيلاب عيش ما

به نوميدي مده تن گر چه در کام نهنگ افتي
که دارد در دل گرداب، بحر عشق ساحل ها

عبث جان مي کنم، در خاک و خون بيهوده مي غطلم
نثاري نيست در طالع مرا چون رقص بسمل ها

در استحکام منزل سعي دارد خواجه، زين غافل
که هر سنگي نهان در آستين دارد فلاخن ها

ترا پر چون صدف شد گوش از سيماب در دريا
وگرنه حلقه ذکري است هر گرداب در دريا

حريم وصل را حيرانيي در پرده مي باشد
که شوق آب، ماهي را کند قلاب در دريا

بحر و کان در نظرت چشم ترست و لب خشک
اشک و آه دگران در چه شمارست ترا؟

شمع در محفل ازان نعل در آتش دارد
که به بال و پر پروانه رساند خود را

دل روشن چه پر و بال گشايد در جسم؟
بحر در قطره چه مقدار نمايد خود را؟

بحر از جوش گهر يک دل پر آبله است
در چنين وقت که در سينه نفس نيست مرا

در آن ديار که آن روي لاله گون باشد
به گل زند چمن آرا در گلستان را

در بوته اي که سنگ در او آب مي شود
يک عمر ماند و آب نگرديد قند ما

در عالم وحدت ز دو رنگي خبري نيست
هر جا که سؤالي است جواب است در اينجا

تا کي زني اي نکهت گل حلقه بر اين در؟
در خلوت ما راه ندارند گران ها

در سينه خون گرمش ياقوت و لعل گرديد
در زير تيغ چون کوه هر کس فشرد پا را

تنگي روزي ما بود از گشودن لب
تا بسته گشت اين در صد در گشود ما را

در آه بي اثر چند سازيم زندگي صرف؟
در ديده آب نگذاشت اين کاه دود ما را

در آن سرست بزرگي که نيست فکر بزرگي
در آن دل است تماشا که نيست راه تماشا

اين عقده مشکل که زد ابروي او در کار من
بسيار خواهد کرد ني در ناخن تدبيرها

دارند اگر سر رشته اي در کف به ظاهر چنگ ها
در پنجه مطرب بود سر رشته آهنگ ها

اي ز تو شور در جگر کلک شکر نواي را
رشته آه در گره فکر گرهگشاي را

در گوشه ويرانه است گنج گهري گر هست
در بي سر و ساماني است پنهان سر و سامان ها

در شب مهتاب خوش باشد سفر کردن ز خويش
تن مده چون نقش ديبا در چنين وقتي به خواب