ديوان صائب

ميسر نيست خود را يافتن در شورش محشر
سري در جيب تنهايي بکش، خود را بياب اينجا

کيم من تا نپيچد فکر عشق او مرا در هم؟
که سيمرغ فلک سر در ته پر مي برد اينجا

سرت تا هست، تخم سجده اي در خاک کن صائب
که دارد سرفرازي ها در آن عالم، سجود اينجا

دگر با نوخطي دارد دل من در ميان سودا
که دارد در گره هر موي خطش يک جهان سودا

بهار خرمي در پوست دارد نخل بي برگش
به ظاهر گر چه افسرده است در فصل خزان سودا

توان در پرده شرم از عذار يار گل چيدن
که حسن باده گلرنگ در مينا شود پيدا

کند جان در تن ديوان حشر از معني رنگين
شهيد عشق او چون در صف محشر شود پيدا

سبکرو جاي خود وا مي کند در سنگ اگر باشد
چو آب افتاد در ره، جويباري مي شود پيدا

اگر چه آتش نمرود دارد خشم در ساغر
ولي از خوردنش در دل بهاري مي شود پيدا

سيه رويي ندارد راستي در پي، نظر واکن
که اين معني ز نقش راست باشد در نگين پيدا

فرو رفتيم عمري گر چه در دريا چو غواصان
نيامد گوهري در کف به جان بي نفس ما را

فغان کز پوچ مغزي چون جرس در وادي امکان
سر آمد عمر در فرياد بي فريادرس ما را

همين بس حاصل ما در خرابات از تهيدستي
که در هنگام مستي ها نمي گيرد عسس ما را

نفس دزديده، پا در خلوت وحشي خيالان نه
که هست از چشم آهو حلقه در خانه ما را

نمي دانم کدامين غنچه لب در پرده مي خندد
که شور صد قيامت در نمکدان است دلها را

فروغ گوهري در ديده من خواب مي سوزد
که مي ريزد نمک در پرده هاي خواب دريا را

فرو رو در وجود خويش صائب تا شود روشن
که قدرت در دل هر قطره مضمر کرد دريا را

عدالت کن که در عدل آنچه يک ساعت به دست آيد
ميسر نيست در هفتاد سال اهل عبادت را

يکي باشد غنا و فقر در ميزان اهل دل
تفاوت نيست در خشکي و دريا آب گوهر را

در آغوش نگين دان نيست آرامش ز بي تابي
گهر در خانه زين ديده پنداري نشستن را

به خون غلطيدن من سنگ را در گريه مي آرد
مگر بندد حيا در کشتن من چشم قاتل را

ازان هر لحظه مجنون در بياباني کند جولان
که در هر جلوه ليلي مي دهد تغيير محمل را

ندانستم که خواهد رفت چندين خار در پايم
شکستم بي سبب در خرقه تن سوزن دل را

درين گلشن نباشد نعل در آتش چسان گل را؟
که دارد ياد، هر خاري در او صد کاروان گل را

مبين در سر فرازي هيچ خردي را به چشم کم
که جا در ديده خود مي دهد خورشيد شبنم را