ديوان صائب

در کهنسالي به لب مهر خموشي چون زنم؟
من که در گهواره زه کردم کمان ناله را

نيست صائب در ترازوي شعورش سنگ کم
هر که در يک پله دارد کعبه و بتخانه را

گنج را زين پيش در ويرانه مي کردم نهان
اين زمان در گنج پنهان مي کنم ويرانه را

حسن و عشق پاک را شرم و حيا در کار نيست
پيش مردم شمع در بر مي کشد پروانه را

شعله پا در رکاب شمع را آن رتبه نيست
نعل در آتش بود جاي دگر پروانه را

کلک صائب چون عصاي موسوي در رود نيل
رخنه ها در سينه پيدا مي کند آيينه را

در دل و در ديده ما گر نگنجد دور نيست
عرض حسنش تنگ ميدان مي کند آيينه را

تا خط سبز تو آمد در کنار آيينه را
مي رود آب خضر در جويبار آيينه را

در تماشاي جمال خويش بي تاب است حسن
مي گذارد گل ز شبنم در کنار آيينه را

غنچه تصوير وا شد، عقده دل وا نشد
در چه ساعت کرد پيوند اين گره در تار ما؟

خانه ما در ره سيلاب اشک افتاده است
حيف از اوقاتي که گردد صرف در تعمير ما

گر چه ما را هست در ظاهر پر و بالي چو تير
هست در دست کمان سر رشته پرواز ما

پشت ما بر خاکساري، روي ما در بي کسي
واي بر آن کس که افتاده است در دنبال ما

نيست صائب جام عيش ما چو گل پا در رکاب
تا فلک گردان بود، در دور باشد جام ما

خون به صد رنگيني اظهار شکايت مي کند
نيست در ظاهر زبان گر در دهان زخم ما

گرد الماس و نمک، پر در پر هم بافته است
راه مرهم نيست در دارالامان زخم ما

دام در صيد دل ما بي گناه افتاده است
اين گره در کار خود از دانه مي يابيم ما

در ره افتادگي از ما کسي در پيش نيست
نقش بر روي زمين هر گام مي بنديم ما

در کف عشقيم عاجز، ورنه در ميدان رزم
شير مردان را به مژگان جبهه مي خاريم ما

موج دريا گر چه تردست است در حل حباب
در گشاد عقده ها دست دگر داريم ما

در بهار ما خزان ها چون حنا پوشيده است
گر چه در ظاهر بهار بي خزان داريم ما

نعل ما چون لاله در آتش بود جاي دگر
بر جگر داغ غريبي در وطن داريم ما

مي کند خون در دل آب روان بخش حيات
اين عقيقي کز صبوري در دهن داريم ما

هر که خود را جمع مي سازد همه عالم در اوست
بحر را در حقه گرداب مي جوييم ما

چون صدف در دامن ما نيست جز در يتيم
وقت ابري خوش که برمي خيزد از دامان ما