ديوان صائب

خواب وقت فيض در محراب مي گيرد مرا
چون سگان در صبح دام خواب مي گيرد مرا

منت ايزد را که در انجام عمر آمد به دست
در جواني گر ز کف دامان فرصت شد مرا

تخم اميدي که دل در سينه خرمن کرده بود
در زمين شور دنيا جمله باطل شد مرا

پاي در دامان عزلت کش که چون موج سراب
زندگي پا در رکاب از خوش عناني شد مرا

نيستم مرغي که باشم بر دل صياد، بار
چشم دامي در کمين در هر گذر باشد مرا

گر ز دل بيرون دهم خاري که دارم در جگر
آشيان آماده در کنج قفس باشد مرا

مي کنم باد صبا را حلقه بيرون در
راه اگر در زلف آن پيمان شکن باشد مرا

داده ام دل را به دست عشق در روز ازل
يوسف بي جرم در زندان نمي باشد مرا

نيست تا گل در نظر صائب چو بلبل خامشم
در حضور گل ز شيون ياد مي آيد مرا

برگ عيش من در ايام خزان آماده است
تا به گل رفته است پا چون سرو در کويش مرا

پيش دريا نعل بي تابي مرا در آتش است
خار نتواند چو سيل آويخت در دامن مرا

بال من در گرد سر گرديدن گل ريخته است
از مروت نيست زين گلشن به در کردن مرا

آهم از دل تا به لب جولان کند در لاله زار
در گلو از بس گره شد گريه خونين مرا

سبز مي شد حرف در منقار طوطي ز انفعال
در نظر مي بود اگر آيينه رويي مرا

گر چه در ظاهر مرا پاي اقامت در گل است
سر به صحرا مي دهد چون وحشيان هويي مرا

نيست در دل خاکساران را تماشايي که نيست
آسمان در زير پا افتاده است اين پشته را

در دل تنگ است فتح الباب ها عشاق را
خنده ها در پرده باشد غنچه نشکفته را

روي شرم آلود گل را باغبان در کار نيست
حاجب و دربان نمي بايد در نگشاده را

دارد از حکم روان ما را قضا در پيچ و تاب
اختياري نيست خاشاک در آب افتاده را

شبنم گلزار جنت در نمي آيد به چشم
گريه همچون شمع در دامان شب ها کرده را

سير و دور سبحه در محراب افزون مي شود
در عبادت جمع چون سازم دل صد پاره را؟

در رحم رزق مقدر يافت طفل بي زبان
همچنان دل مي تپد در سينه روزي خواره را

گر چه در ابر تنک خورشيد را نتوان نهفت
مي کنم از سادگي در خرقه پنهان شيشه را

سرو همت را برومندي بود در بر گريز
خنده مي ريزد ز لب در وقت احسان شيشه را

ديد تا در آتش تعجيل، نعل لاله را
مي کند در هفته اي گل خنده يکساله را