گلشن راز شبستري

هر آنچ آن هست بالقوه در اين دار
به فعل آيد در آن عالم به يک بار

ديوان صائب

چنان از فکر صائب شور افتاده است در عالم
که مرغان اين سخن دارند با هم در گلستان ها

رنگ و بوي عاريت پا در رکاب رحلت است
خارخاري در دل از گلزار مي ماند به جا

تا دم رفتن سبک از جا تواني خاستن
مال را در در زندگي از خويش کن کم کم جدا

عشق هيهات است در خلوت شود غافل ز حسن
نيست در زندان زليخا از مه کنعان جدا

قامت خم زندگي را مي کند پا در رکاب
مي گذارد پل در آتش نعل اين سيلاب را

باغبان در بستن در سعي بي جا مي کند
چوب منع از جوش گل باشد گلستان ترا

در هواي کام دنيا مي فشاني جان چرا؟
مي کني در راه بت صيد حرم قربان چرا؟

در ره دوري که مي بايد نفس در يوزه کرد
عمر صرف پوچ گويي چون جرس کرد چرا

حسن هم در پرده ناموس مي ماند نهان
مي کشد خورشيد اگر سر در گريبان صبح را

در ديار ما که کفر و دين ز يک سر رشته اند
سبحه در آغوش گيرد رشته زنار را

جمع سازد برگ عيش از بهر تاراج خزان
در بهار آن کس که مي بندد در گلزار را

در غريبي کي فتند از جستجو روشندلان؟
در سفر کردن به جز خود نيست منزل بحر را

گر چه مي سازند خود را ديگران در خانه جمع
گم کند در خانه آيينه خودبين خويش را

تا در ايام خزان از زردرويي وارهي
در بهار از خود بيفشان برگ و بار خويش را

اي که در چشم خود از يوسف فزوني در جمال
از دو چشم خصم کن آيينه دار خويش را

در گذر از کشتنم کز جوش خون گرم من
مي شود سوراخ ها در دل چو مجمر تيغ را

اي که پرسي چيست حال دل ترا در چنگ عشق
گوي مومين چون بود در پيش چوگان برق را؟

تيشه اي در کار هستي مي کنم چون کوهکن
چند دارم در پس کوه آفتاب عشق را

مي رسد در خانه در بسته روزي چون اجل
حرص دارد اين چنين خاطر پريشان خلق را

اشک را مي باشد الوان ثمر در چاشني
گريه بي جا نيست در فصل بهاران تاک را

وسعت مشرب مرا در صد بلا انداخته است
هست در دل عقده ها از خوش عناني تاک را

گريه را در پرده دل آب و تاب ديگرست
حسن ديگر هست در مينا مي گلرنگ را

مي رساند شوق در دل سالکان را باغ ها
در گريبان از کف خويش است نسرين سيل را

قطره اي هم در سواد ديده اش مي بود کاش
اينقدر آبي که در تيغ است جلاد مرا