گزيده غزليات شهريار

تا که در ديده من کون و مکان آينه گشت
هم در آن آينه آن آينه رو مي بينم

در نمازند درختان و گل از باد وزان
خم به سرچشمه و در کار وضو مي بينم

صبا به شوق در ايوان شهريار آمد
که خيز و سر به در از دخمه کن بهار آمد

گشود پير در خم و باغبان در باغ
شراب و شهد به بازار و گل به بارآمد

ماهم آمد به در خانه و در خانه نبودم
خانه گوئي به سرم ريخت چو اين قصه شنودم

آن که مي خواست برويم در دولت بگشايد
با که گويم که در خانه به رويش نگشودم

به جاي آب روان نيستم دريغ که در جوي
به سر بغلطم و در پيش راه باغ تو گيرم

تو با اغيار پيش چشم من مي در سبو کردي
من از بيم شماتت گريه پنهان در گلو کردم

مشکل از گير تو جان در برم اي ناصح عاقل
که تو در حلقه زنجير جنون گير نکردي

در بهاران چون ز دست نوجوانان جام گيرم
چون خمار باده ام در سر کند غوغا جواني

در کار ما پروائي از طعن بدانديشان مکن
پروانه گو در محفل اين شمع بي پروا بيا

در دياري که در او نيست کسي يار کسي
کاش يارب که نيفتد به کسي کار کسي

منم آن مرغ گرفتار که در کنج قفس
سوخت در فصل گلم حسرت بي بال و پري

چشم خود در شکن خط بنهفتم که بدزدي
يک نظر در تو ببينم چو تو اين نامه بخواني

اي بسا شب به اميدي که زني حلقه به در
ديده را حلقه صفت دوخته بر در کردم

اي سرشگ اينهمه لبريز شدن آن تو نيت
آتشي بود در اين سينه که در جوش شدي

با سر نامه گشودم در گنجينه راز
که هم از خواجه گشوده است در راز به من

در گلشن دل آب و هوائي است بهشتي
گل باش و در اين آب و هوا نشو و نما کن

ديوان شيخ بهايي

مي کند زلفت منادي بر در دلها که من
گوهر خورشيد در دامان شب گم کرده اي

چون منتظران به هر زماني صد بار
جان بر در چشم آيد و دل بر در گوش

کشکول شيخ بهايي

من چو ايشان ام ولي در راه دين
نه زنم نه مرد در دين آه از اين

قامتت راست چو تير است و عقابست تيري
که زن دور و مرا در دل و در جان گذرد.

چون در ازل وجود يکي ثابت است و بس
اين مبحث وجود و عدم در ميانه چيست

بندي آن چشم مخمورم که از مستي و ناز
در ميان شهر در هر گوشه اي غوغاي اوست

افغان برآيد هر طرف کان مه خرامان در رسد
کآو از بلبل خوش بود چون گل به بستان در رسد