ديوان سيف فرغاني

هرگز از معجون پند اين درد ساکن کي شود
چون بلا در مي کني در قرص کافورم هنوز

چون صدف بهر تو دل در سينه پنهان داشتست
سلک نظم چون در و لؤلوي منثورم هنوز

عاشق ازخودرفت چون در داد حسنت جام عشق
کوه از جا شد چوآمد در تجلي روي تو

ور چند جان دادي بدو کم کن طمع در وصل او
کآن نيم جو را در عوض دينار نتوان يافتن

در وصف رويت بلبل است آن گل که گفتي در چمن
زيباتر از رخسار من رخسار نتوان يافتن

در عشق بازي عقل وجان مي برد شاه نيکوان
چون در رخش کردم نظر بگذاشتم تا مي برد

در کم خويش ميفزاي که آن از همه بيش
در فزوني کم و اندر کمي افزون نگرد

ور گشايش مي خوهي بر خود در راحت ببند
کين در ار بر خود نبندي هيچ نگشايد ترا

چو جانرا آسياي شوق در چرخست از وصلت
بده آبي که در افلاک آتش زد اثير دل

در بهاران باغ اگر از روي گل گيرد جمال
بي گمان از ميوه گردد در خزان آراسته

از شرم چون نبات در آبم که گفته ام
کان مه بگاه خشم چو شکر در آتش است

هر نفس در کوي عشقت روي يوسف حسن تو
صدچو من يعقوب را در بيت احزان آورد

بجان قصدت کند دشمن چو داري دوستي در دل
صدف مجروح از آن گردد که لؤلو در ميان دارد

ديوان شاه نعمت الله ولي

در سرما عشق زلفش ديگ سودا مي پزد
بس سري در سر رودگر اين بود سوداي ما

خون دل در جام ديده پيش مردم مي نهيم
در خيال آنکه بنشيند دمي بر خوان ما

زلفي که رفت در سر سوداي او جهان
بر روي ماست واله و در پيچ و تاب ماست

تا ابد گنج غمش در دل ما خواهد بود
زانکه گنجش ز ازل در دل ويرانه ماست

گنج عشق اوکه در عالم نمي گنجد همه
از دل ما جو که جايش در دل ويران ماست

ما در اين دور قمر خوش مجلسي آراستيم
جام مي در دور و ما سرمست و اين دوران ماست

هر ذره که مي بيني خورشيد در او پيداست
در ديده ما بيند چشمي که به حق بيناست

عشق مي ورزي نخست از سر برون کي خواجگي
شاه اگر در کوي عشق آيد در اين صورت گداست

در راه خطا عقل اگر رفت خطا کرد
تو در پي او گر نروي عين صواب است

مجلس عشق است و ما سرمست و سيد در نظر
در چنين گلشن نواي ما ز بلبل خوشتر است

ما به جاروب مژه خاک درش را رفته ايم
لاجرم ما را در اين در آبروئي ديگر است

دارم دلي چون آينه دلدار دارم در نظر
در آينه پيدا شده حسني که اسم اعظم است