ديوان سيف فرغاني

غير عشق ار جان بود در دل منه کرسي او
زآنکه شاه عشق دارد تخت در ايوان دل

از رخ خوب تو افگند اسب در صحراي جان
شاه عشق تو که مي زد گوي در ميدان دل

ور بناني نرسيم از در او بر در او
چون سگ از فاقه بميريم و بدرها نرويم

تا بزنجير کسي سر در نياريد بعد از اين
حلقه اي از زلف خود در گردن جان کرد و رفت

همچو تو دلداده را در دام عشق آورد و بست
همچو تو آزاده را در بند هجران کرد و رفت

بر گلستان حسن خويش ايمن مباش از آه من
ور ني بيفتد ناگهان در خشک و در تر آتشم

گر در درون پرده چون سيف جاي خواهي
هر شب چو سگ برين در بالين کين آستان را

گر کسي را حسد آيد که ترا مي نگرم
من نه در روي تو، در صنع خدا مي نگرم

من کيستم که همچو مني را خبر بود
زآن سر که در ميان تو و در ميان اوست

گر هزارم جان بود در پاي او ريزم که نيست
در ره جانان ز جان دادن پشيماني مرا

از رسيدن در وصال تو مرامن مانعم
من ترا در خور نيم از من مرا مهجور دار

چون صدف گر در ميان دارد در مهرش دلت
زآب چشم چون گهر پر کن کنار خويش را

درون پرده مرا چون نمي دهي راهي
چو پرده بر در و چون در بر آستان چه کنم

با بت اندر کعبه نتوان رفت وبا سگ در حرم
بر در جانان اگر از خويشتن رفتي بيا

کسي که نقش رخ و زلف تست در دل او
موحديست که در سينه کفر و دين دارد

در دهان گير لب خويش دمي تا بيني
ذوق صد تنگ شکر جمع شده در دور طب

تا بعقل وراي خود در راه تو ننهيم پاي
طفل بي تدبير باشد در ره تو عقل و راي

با رخ او که در او صورت خود نتوان ديد
هرکه در آينه يي مي نگرد خود بينست

از لطف و حسن دايم در جمع نيکوان
هستي چو ژاله بر گل وچون لاله در گياه

اندر ميان عاشقان صد کشته وخسته بود
چشم ترا در هر نظر زلف ترا در هر شکن

از پي تعريف جانان را مکن در شعر ذکر
بهر شهرت در چمن گل را مکش بر روي بيل

در رهت سرگشته ام خواهد شدن در هر قدم
پايم از جا، گرنگيري دست سر گردان خويش

دوست را در گردن افگندم هزاران عقد در
من که شاهان را ندادم گوهري از کان خويش

گفت مارا تو زخود جوي که اندر دل تو
همچو جان در تن و در روح چو سر پنهانيم

چو در جانم بود عشقت مرا شوقت بسوزد دل
چو در عود اوفتد آتش ازو هردم دخان آيد