ديوان سيف فرغاني

نقاش معني صورتي نار است هرگز در جهان
همچون رخ او تا بحسن افتاد در افواه رو

وصل و هجر دوست مي کوشند هريک تا کنند
دست او در گردنم يا خون من در گردنش

اي ز عشقت مهر و مه سرگشته در گردون خويش
وي ببويت روز و شب آواره در هامون خويش

چون سيف بر در تو بي کار مزد يابد
محروم نبود آن کو در کار بود کوشان

دل گنج زرست او را در بسته همي دارم
دست آن تو زر بستان حکم آن تو در بشکن

تا که بيفتم بروي در قدم تو چو گوي
کاش مرا پاي سعي در پي تو سر شود

اي تو با بنده چو يوسف با زليخا در مقال
بنده با تو همچو هدهد با سليمان در سخن

اي ببوسه لعل تو در کام جانم کرده مي
وي بغمزه چشم تو در گوش عقلم گفته راز

گر توانگر نيستم در ملک تو در کوي تو
از گدايي آنچنان شادم که درويش از درم

اي همه هستي مبر در خود گمان نيستي
ترک سر گير و بنه پا در جهان نيستي

عشق شير پنجه دار آمد چو دستش در شود
گاو گردون را کشد در خر کمان نيستي

گفته اي اسب طلب در پي من تيز مران
با کسي گوي که در دست عناني دارد

ازين آتش که در من زد عجب نبود که در عالم
براي آب حيوانم چو اسکندر بگرداند

مه نور همي خواهد از روي تو در پرده
جان را ز همي گويد با لعل تو در بوسه

در خان من که آب ندارم، هواي تو
زآن سان بود که در دل خاکي دفينه يي

تو سر از سايه خدمت مکش و بر اغيار
در فرو بند که در روز شب افتد خورشيد

عاشق عالي نظر آنست که کو بيند بچشم
روي تو امروز در دنيا و فردا در بهشت

چنان از آب چشمم تر که همچون عود در مجمر
نسوزم گر بيندازي در آتش همچو اسپندم

جامه بر خود مي درم چون غنچه زآن دلبر که هست
خرمني گل در قبا و عالمي جان در تنش

تا تو در بند خودي دست نيابي بر دوست
دست در عشق زن و پاي برآور زين بند

دم بدم چون تار موسيقار در هر پرده يي
خوش بنال اي يار تا در چنگت افتد موي دوست

دلم در بند زلف تست و داني حال چون باشد
مسلمان را که در ماند بدست نامسلماني

گرم از در فراز آيي بيا اي جان که چون سعدي
«برآنم گر تو بازآيي که در پايت کشم جاني »

پس از چندين دعا نتوان تهي در آستين کردن
کف در يوزه ما را چو تو دست عطا داري

بضر و نفع عاشق وار ثابت باش در کويش
که گردورت کند از در دري ديگر کجا داري