مثنوي معنوي

نيستم حافظ مرا نوري بده
در دو ديده وقت خواندن بي گره

روي در انکار حافظ برده اي
نام تهديدات نفسش کرده اي

يا ز چاهي عکس ماهي وا نمود
سر بچه در کرد و آن را مي ستود

از رمه چوپان نترسد در نبرد
ليکشان حافظ بود از گرم و سرد

لوح حافظ باشي اندر دور و گشت
لوح محفوظ اوست کو زين در گذشت

ور بچه گيرد ازو شهناز او
ديو در نسلش بود انباز او

آنچنان که گفت مادر بچه را
گر خيالي آيدت در شب فرا

ديوان شمس

هر چند سايه کرم شاه حافظ است
در ره همان به ست که با کاروان رويم

در دو جهان کار تو داري و بس
راست بگو تا بچه کار اندري

ماهي بچه اي عمر نداري بي آب
انديشه مکن خويش در اين جوي انداز

بر نيک و بد تو مر مرا دستي نيست
در دست توام تا بچه دستم داري

خسرو و شيرين نظامي

کبوتر بچه چون آيد به پرواز
ز چنگ شه فتد در چنگل باز

هفت پيکر نظامي

از دمش برشکافت تا به دمش
بچه گور يافت در شکمش

هفت اورنگ جامي

از بچه اگر جدا فتادي
در فرقت او ز پا فتادي

قيس از بچه ناقه را جدا کرد
رو در ره يار دلربا کرد

ديوان عرفي شيرازي

يوسف آنکس بود که از حسدش
گر برادر بچه در اندازد

از در دوست چگويم بچه عنوان رفتم
همه شوق آمده بودم همه حرمان رفتم

طبعم ز غضب گفت ندانم بچه نسبت
در دام سرشت تو قضا کرد اسيرم

بگرد مرقد حافظ که کعبه سخن است
درآمديم بعزم طواف در پرواز

تذکرة الاوليا عطار

... گفت: روزي جواني ترسا ديدم صاحب جمال، و در مشاهده او متحير شدم و ...

... است؟». جنيد از سر در گرفت و يک يک رنج خويش بر گفت. ترسا معالجه ...

ديوان فروغي بسطامي

من بتي را قبله مي سازم که در دير و حرم
اسم او را مؤمن و ترسا به تمکين مي برند

کشکول شيخ بهايي

از خواجه حافظ شيرازي:

خواجه حافظ راست:

نيز از حافظ راست: