ديوان سيف فرغاني

بس سيه کاسه است دنيا گرد خوان او مگرد
کو نمک در شوربا و چاشني در نان نداشت

باش تا فردا ببيني خواجه در مضمار حشر
همچو خر در گل، که اسبي بهر اين ميدان نداشت

رخت در مجمع خوبان مهي بر گرد او انجم
تنت در زير پيراهن گل اندر پرنيان باشد

اگرچه حد من نبود چه باشد گر چو من مسکين
چو سگ بيرون در خسبد چو در بر آستان باشد

اين حسن و آن لطافت در حور عين نباشد
وين لطف و آن حلاوت در ترک چين نباشد

در سمن با آن طراوت حسن اين رخسار نيست
در شکر با آن حلاوت ذوق اين گفتار نيست

در عالمي که خلق در آن جمله بنده اند
سلطان شد ار ترا نظر افتاد بر کسي

زنهار با غريب و گدا لطف کن که من
در کوي تو گدايم و در شهر تو غريب

اين بنده از وصال تو محروم بهر چيست
او در طلب مجد و تويي در دعا مجيب

زآن سيف مي نيايد در کوي تو که دايم
در هر قدم که ز کويت چاهيست سر گشاده

آن دوست پاي خويشتن در دامن من مي کند
هرگه که بهر فکر او سر در گريبان مي برم

تير که از کمان تو در طرفي روان شود
برکنم از نشانه و در دل خود نشانمش

همه دانند ز درويش و توانگر در شهر
کين گدا از پي در يوزه چه درها دارد

هرکه در مطبخ سوداي تو غم خورد بريخت
آب در صورت خون بر سر نان از چشمش

سيف فرغاني ز خود بگذر قدم در راه نه
در سواران بنگر و با خر درين ميدان متاز

دوش ما را از سعادت بود جانان در کنار
دل برون رفت از ميان چون آمد آن جان در کنار

ترک جان کن تا بيايد با تو جانان در ميان
هر دو نتواني گرفتن جان و جانان در کنار

بود امشب مجلس ما را و ما را تا بروز
شمع رخشان در ميان و ماه تابان در کنار

گاه با ما مي فگند از لطف گويي در ميان
گاه او را مي فتاد از زلف چوگان در کنار

قند مي باريد از آن لعل درافشان در سخن
مشک مي افشاند از آن زلف پريشان در کنار

وقت من از گريه و از ناله مي کردند خوش
شمع گريان در ميان و چنگ نالان در کنار

فتنه مردست و زن آن ماه تابان در ميان
راحت جانست و تن آن شاه خوبان در کنار

بحر مواجست عشق و در ميان بحر صبر
کشتي نوحست و ما را هست طوفان در کنار

تو ميا اندر ميان کار خود کآن دوست را
تا تو باشي در ميان آورد نتوان در کنار

اي که در باغ جمالست رخ تو چون گل
گل تو در سخن آورد مرا چون بلبل