ديوان سيف فرغاني

چو زر گر در حساب آري زماني نفس ظالم را
عقود لؤلوي رحمت کني توفير در طاعت

تو در کعبه بتان داري ازين پندارها در دل
ز کعبه بت برون افگن ز دل پندار بيرون کن

چو در مسجد سگان يابي مسلمان وار بيرون ران
چو در کعبه بتان بيني برو زنهار بيرون کن

غم خور و در هر نفس انعام بين از ذوالمنن
ره رو و در هر قدم اکرام بين از ذوالجلال

تا چون ستاره مشعله دار تو مه شود
بيدار باش در شب و در روز خواب کن

پادشاهان از در سلطان ما دارند ملک
ما چو مسکين در بدر از خلق نان تا کي خوهيم

چو مهر خوب رويانست در هر جان ترا جاني
اگر دولت ترا جا داد در دلهاي درويشان

مبر از صحبت ايشان که همچو باد در آتش
در آب و خاک اثر دارد دم گيراي درويشان

اگر چه جان ز مستوري چو صورت در نظر نايد
بتن در روي جان بيند دل بيناي درويشان

نفس را چون خر اگر در زير بار دين کشي
توسن چرخ آيدت در زير زين غافل مباش

آن زمان کز خويشتن رفتند و در سير آمدند
جبرئيل تيز پر در راه از ايشان باز ماند

چو جان را آسياي شوق در چرخست از وصلت
بده آبي که در افلاک آتش زد اثير دل

در مدارس رفتم و کردم نظر در باب علم
آن همه فصليست بيرون از کتاب روي تو

نام تو در ميان و همه غافل از تو آري
مهتاب در مجالس کوران چه قدر دارد

ما بي تو همچو مرغ بدام اندريم و تو
در باغ مي خرام چو طاوس در چمن

سزاي وصف روي تو سخن در طبع کس نايد
که در تو خيره مي ماند چو من چشم تماشايي

اگر نز بهر آن باشد که در پايت فتد روزي
که باشد گل که در بستان برآرد سر بر عنايي

اگر عاصي بمحشر در شفيع از روي تو سازد
کرم را بعد از آن نبود سخن در عفو تقصيرش

سوي صحرا شو دمي اي دوست با ما در بهار
چون رخ گل خوب باشد روي صحرا در بهار

ما چو بي برگيم چون بلبل ز گلبن در خزان
با نواي نيکويي دوري تو از ما در بهار

در دل بلبل خزان از خار ناخن زد بسي
پيش گل برمي کشد چون چنگ آوا در بهار

تو نهان در خانه اي وآنگه ز من بستي رخت
روي هر گل مي کند حسن آشکارا در بهار

رو مپوش از من درين موسم که از گل عندليب
در همه وقتي شکيبا باشد الا در بهار

در سوز و در گداز چو شمعم که روز و شب
سوزي فتيله وار و گدازي چو روغنم

عجب نبود گر از شعرم بمردم در فتد شوري
دلم با عشق تو گرمست و سوزي در نفس دارم