ديوان سيف فرغاني

تو در گشاده اي و من چو حلقه مانده برون
از آنکه نبود چون باد پرده در سايه

همي خورد جگرم را چو گوشت تا افتاد
غم تو در دل من همچو کرم در دندان

تو مست غفلت و در تو فتاده آتش آن
تو بار پنبه و در جوف تست اخگر نفس

آن کو بسعي از همه کس دست برده بود
در جست و جوي وصل تو از پا در اوفتاد

اي مرده دل ز آتش حرصي که در تو هست
در موضعي که گور تو سازند واي خاک

صورتي در لطف همچون روح (و) هر دم مي نهد
از معاني گنجها در چشم او جان آفرين

عقل در بازار او در کيسه دارد نقد قلب
کفر اندر راه او بر پشت دارذ بار دين

بر در او باش و مي دان زير پاي خود بهشت
در ره او پوي و مي خوان نعم اجرالعاملين

در سفر با ديگران کردم زيان و نزد تو
در اقامت سود ديدم از سفر باز آمدم

قدت در مجمع خوبان چو سرو اندر چمن زيبا
رخت بر صفحه رويت چو گل در گلستان روشن

دل اندر زلف تو پيداست همچون نور در ظلمت
که هرگز در شب تيره نمي ماند نهان روشن

چو روي خود در آيينه ببيني پشت گردون را
گرت در کوزه قالب شود آب روان روشن

بحسن و لطف چو او در زمانه بي مثل است
بدين گواهي در حق او برآر انگشت

خاک خواهي گشت و داري بادي اندر سر ز کبر
آب ني در رو و داري آتشي در جاي راز

چون تو دايم کار دين از بهر دنيا مي کني
در يمن ترکي همي گويي و تازي در طراز

تا بدست نيستي بر خود در هستي نبست
هيچ نشنودم که اين در بر کسي کردند باز

اي مناصب از تو عالي چون مراتب از علوم
وي معالي جمع در تو چون معاني در صور

دين ترا در دل به از دنيا که در دستت بود
گل بدست باغبان از خار بر ديوار به

ز دست عشق تو از بس که خورده ام شمشير،
و گرچه از کف تو در در است درمان تيغ،

منم قتيل تو اي جان و آن اثر دارد
غم تو در دل عاشق که در شهيدان تيغ

حرص زرگر کم بدي در تو عروس ملک را
گوش عقد در شدي از لؤلوي مکنون عدل

اگر دولت همي خواهي مکن تقصير در طاعت
کسي بخت جوان دارد که گردد پير در طاعت

هلاک جان نمي جويي ممان اي خواجه در عصيان
بقاي جاودان خواهي بمير اي مير در طاعت

پرت بخشند چون عنقا و در دام کسي نايي
چو وصفت راستي باشد بسان تير در طاعت

ايا از بهر يک لقمه چو من دنيا طلب کرده
بسي تلبيس در دين و بسي تزوير در طاعت