ديوان سنايي

گر نثار پاي معشوقان بود در راه وصل
با دو ديده در بپاش و با دو رخ ايثار زن

غماز و سيه رويند اينجا شب و روز تو
در سينه آن سم نه در شربت آن سم زن

در يکي صف کشتگان بيني به تيغي چون حسين
در دگر صف خستگان بيني به زهري چون حسن

چرخ گردان اين رسن را مي رساند تا به چاه
گر همي صحرات بايد چنگ در زن در رسن

چون تو صاحب دولتي هرگز نبودي در جهان
هم نخواهد بود هرگز چون تويي در هيچ فن

زهد و صفوت يک زمان از عشق در دوزخ فگن
حال و وقتت ساعتي در کار زلف و خال کن

عشق يک رويست او را بر در عيسي نشان
عقل يک چشمست او را در صف دجال کن

نمايد پيش قدر او ز بالا گنبد و اختر
چو در باد هوا ذره چو در آب روان ارزن

دم براي ديگران زن در خلا و در ملا
چون تو خاص شهرياري آن خود تضمين مکن

از لب تو شرم داشت مايه مل در قدح
وز رخ تو بوي برد دايه گل در چمن

سوي قاضي شو که خلق و خلق او را چاکرند
نقش بندان در خطا و مشک سايان در ختن

شمع دنيا را ببين کز يک زبان در يک زمان
در طريق دين بگويد صدهزار الوان سخن

در ازل خلاق چون تن را و دل را آفريد
راحت و آرام دل ننهاد جز در رنج تن

آنکه در باغ بلا سرو رضا کارد همي
چون من و تو کي کند دل بسته در سرو چمن

تا ترا در دل چو قارون گنجها باشد ز آز
چند گويي از اويس و چند پويي در قرن

دست در ايمان حق زن تا ز دوزخ بگذري
تا به دوزخ در نگويندت «فهم لا يومنون »

اگر در اعتقاد من به شکي تا به نظم آرم
علي رغم تو در توحيد فصلي گوش دار اکنون

اگر تو چون مني عاجز در اين معني که پرسيدم
چه گويي در نباتي تو سزاي حب افتيمون

چمن پر حقه لولو که داند کرد در نيسان
شمر پر فيبه جوشن که داند کرد در کانون

جبرييل ار نام تو در دل نياوردي به ياد
نام او در مجمع حضرت کجا بودي امين

ني بدن آوردم اين تقويم تا ز احکام او
بازداني راز گردون در شهور و در سنين

هو دج از معشوق و ربع از عاشقان خالي بماند
در ديار دردمندان يک در و ديار کو

شادي کن ازين پير تو اي شمع جوانان
در بار که از اصل تو هم زان در يايي

تا بگردد چرخ بر گيتي تو بر گيتي بگرد
نا بپايد کعبه در عالم تو در عالم بپاي

چو بابدعت روي زينجا يقين ميدان که در محشر
ز مالک بر در دوزخ جزاي آن قفا يابي