ديوان سنايي

مار مردم کش در بحر نکرد آن از کام
شير مردم کش در بيشه نکرد آن از چنگ

کي توان مر ذوالجلال و ذوالبقا را يافتن
در خط خوب تکين و در خم زلف ينال

ناريان بين با سه دوزخ سرد مانده در تموز
ابلهان بين با دو دريا غرق گشته در سفال

کوس دعوت چون بزد در خاک بطحا در زمان
بر کنار عرش بر زد رايت ايمان علم

در سخن جز نام او گفتن خطا باشد خطا
در هنر جز نعت او گفتن ستم باشد ستم

هر کرا در بر گرفتي «لاتخافوا» ملک اوست
هر کرا بر در نهادي شد ز «لاشري » به غم

هر چينت از مشکين کله دارد کليمي در تله
هر بوست از لب حامله دارد مسيحي در شکم

در کعبه مردان بوده اند کز دل وفا افزوده اند
در کوي صدق آسوده اند محرم تويي اندر حرم

در حسرت ديدار تو در حکمت گفتار تو
هر ساعت از اخبار تو بر زعفران بارم به قم

بر سر دريا چو از کاهي کمم در آشنا
با گهر در قعر دريا آشنايي چون کنم

گاه در صحن بيابان با خران همره بويم
گاه در کنج خرابي با سگان هم خوان شويم

از فراق شهر بلخ اندر عراق از چشم و دل
گاه در آتش بويم و گاه در طوفان شويم

از بقاي اوست چون ايمان ما در ايمني
از براي امن ما يارب تو دارش در امان

بنه چوگان ز دست اي دل که گمشد گوي در ميدان
چه خيزد گوي تنهايي زدن در پيش نامردان

اميني رهروي کو را رضا گويند در دنيا
ازو راضي رضا در حشر و با او مصطفا همخوان

ويحک اي پرده پرده در در ما نگران
بيش از اين پرده ما پيش هر ابله مدران

اين ز تو در خورد اي مادر زنداني زاي
ما به زندان و تو از دور به ما در نگران

خام باشد ترشي در رخ و شهوت در دل
چون بود کيسه پر از سيم و جهان پر شکران

بقات خواهم در دولت و سعادت و عز
عدو و حاسد تو در غم دل و احزان

دين نباشد با مراد و با هوا در ساختن
دين چه باشد؟ خويشتن در حکم يزدان داشتن

برکه خندد پس خضر چون با شما بيند همي
گور کن در بحر و کشتي در بيابان داشتن

کي توان از خلق متواري شدن پس در ملا
مشعله در دست و مشک اندر گريبان داشتن

شو مدينه علم را در جوي و پس دروي خرام
تا کي آخر خويشتن چون حلقه بر در داشتن

خار را در راه دين همرنگ گل فرسود نست
در حقيقت خاک را هم بوي عنبر داشتن

آن خداوندي که لطف و لفظ او را بنده اند
در يمن نجم يمن واندر عدن در عدن