167906 مورد در 0.08 ثانیه یافت شد.
جمشيد و خورشيد ساوجي
پري پيکر عزا مي داشت در سور
چو صبح از ديده مي افشاند شبنم
در آن خرابه خراب و شکسته و باکي
که اي غلام تو آب حيات در پاکي
در آن منازل خاکي به جز صدا حاکي
نبوده هيچ تعلق به منزل خاکي
بمانده ناي و ني را باد در مشت
چنار از غصه مي زد دست بر دست
چو ذره در هواي روي خورشيد
گرفت از عشق راه کوه در پيش
به شب خورشيد را در کوه مي جست
گهي خسبيده شيرانش در آغوش
به کوه اندر صدا بودش هم آواز
شدي، جمشيد رفتي بر سر کوه
که داري گوهر و زر در دل سنگ
در آن خلوت گرت بخشند ياري،
شده تاريک بر وي زندگاني
به چشمم در نمي آيي کجايي؟»
کسي غير از خيالت در سرم نيست
ز سنگ آه سازم منجنيقي
شعله گر اينسان زند واي دل و واي من
خود ندانستم که روز آن روز روزکار بود
مگر او نيز در دل داشت دردي
من سرگشته گردان بي پر و بال
چو ماه نو شده باريک از اندوه
سرشک از چشمها ريزان چو کهسار
ز درد دل بسي در خاک غلتيد
چو مي کردي به تلخي زندگاني
زماني در فراق يار بگريست
نگارين آب چشم از ديده باريد
چو اشک از ديده آرد در کنارش
ز کوي دوست گردم برنخيزد»
که از دست تهي کاري نيايد
رود در مرکب خورشيد هر ماه
صلاح حال خود حالي در آن ديد
چو صبح صادق آمد در سحرگاه
حمايل در برش چيني بلارک
دو مشکين سنبلش بر گل مشوش
که چون ميرم، بود خاکم درين در
گرفته دست جم را پيش شه برد
بدي در حضرت قيصر ملازم
که بودي در شبستان شمع را راه
وليکن بود ازو مادر در آذر
چو زاغ شب به دنبالش مرکب
ز جاه يوسفي در چاه خواري
کنون در چنگ چندين خار چوني؟
که باد آرد مگر گردي ز کويت
که دارد يار من در سنگ منزل
کند در خلوتت يک شب گذاري
که روي نازنينت باز بينم