ديوان سنايي

دست دست من بد از اول که در عشق آمدم
کم زدم تا لاجرم در ششدره درمانده ام

چو در دست صلاح و خير جز بادي نمي ديدم
همه خير و صلاح خود به باد عشق در دادم

چنگ در دلبر زنيم آن دم که از خود غايبيم
پس نئيم اکنون چو غايب چنگ در وي کي زنيم

چه جاي سرکشي باشد ز حکم او که در رويش
چو شمع آنگاه خوش باشم که در گردن زدن باشم

کسي کوبست خواب من در آب افگند پنداري
چو خوابم شد تبه در آب جز بيدار چون باشم

گر شبي خود طوق گردد دست من در گردنش
طوق فرمان را چو مه در گردن گردون کنم

داشتي در بر مرا اکنون همان بر در زدي
چون ز من سير آمدي رفتم گراني چون کنم

مانده در بند زمانيم و زمان ما را نه
در مکانيم نه از بهر مکان آمده ايم

ما را غرض از خدمت تو جز لب تو نيست
نه در پي جانيم نه در بند جهانيم

او چنان داند که ما در عشق او کمتر زنيم
يا دو چنگ از جور او در دامن ديگر زنيم

تماشا را يکي بخرام در بستان جان اي جان
ببين در زير پاي خويش جان افشان جان اي جان

ترا يارست بس در جان ز بهر آنکه نشناسد
ز خوبان جز تو در عالم همي درمان جان اي جان

خويشتن را در ميان نه بي مني در راه عشق
زان که بس تنگست ره اندر نگنجد ما و من

ورت ملک و ملک بايد پاي در تحقيق نه
ورت جاه و مال بايد دست در اسرار زن

خواجگي در خانه نه پس آب را در خاک بند
مهتري بر طاق نه پس آتش اندر طاق زن

چند گه در رزم شه پرواز کردي گرد خصم
گرد جام مي کنون در بزم ما پرواز کن

در خال و لب نگر سمر عز و دل مگوي
در زلف و رخ نگر سخن کفر و دين مکن

از مراد خويش برخيز ار مريدي عشق را
در يمن ساکن نگردي تا که باشي در ختن

حلقه بودن شرط باشد بر در هستي خود
هر که در ديوار دارد روي از آزار تو

زين گذشتست اي صنم در عشقبازي کار من
زان گذشتست اي پسر در شوخ چشمي کار تو

سيم در سنگ بسي باشد ليک اندر کان
سنگ در سيم دل تست پس اندر بر تو

حربه و شل در بر بهرام خربط سوز نه
زخمه و مل در کف ناهيد بر بط ساز ده

جز به عمري در ره ما راست نتوان رفت از آنک
همچو فرزين کجروي در راه نافرزانه اي

يارت اي بت صدر دارد زان عزيزست و تو زان
در لگد کوب همه خلقي که در استانه اي

هر زمان در زلف جان آويز او گر بنگري
خون خلقي تازه يابي در خم هر تاره اي